Het afscheid

Met het voorjaar in mijn bol heb ik de afgelopen maanden veel opgeruimd. En met name de zolder. Oude studieboeken opgeborgen, mappen van gevolgde cursussen weggegooid en heel veel papier door de shredder gejaagd. Het geeft mij letterlijk en figuurlijk de ruimte en dat is hard nodig, want een nieuwe fase is aangebroken.

Tijdens het uitmesten bedenk ik mij dat het inderdaad goed is om officieel afscheid te nemen van mijn voormalige collega’s. Ik overleg met mijn partner en vraag hem en een vriendin, tevens ex-collega, om een informele bijeenkomst te organiseren. Ik geef ze een lijst met namen en wat aanwijzingen: geen toespraken en een prikkelarme ruimte. Tegelijkertijd verneem ik uit de media dat mijn ex-baas ook een nieuwe fase ingaat, hij wordt lid van de Raad van Bestuur. Ik stuur hem een email met mijn felicitaties en bedank hem voor de samenwerking en de steun in de afgelopen jaren. Zijn antwoord is kort en bondig, precies zoals ik hem ken.

De dag van mijn afscheid

Het is 24 maart 2016, de dag van mijn afscheid. Samen met mijn partner, een camera en een doos taartjes kom ik aan bij het gebouw aan de Amstel. Een parkeerplek is geregeld. Even vind ik het spannend. ‘Hoe ga ik reageren en kan ik alle prikkels verwerken?’ Maar bij binnenkomst in de zaal voelt het vertrouwd aan en langzaam druppelen de ex-collega’s binnen. De sfeer is relaxed en het is fijn om ze weer eens te spreken over hún wel en wee. Ondertussen maakt mijn partner foto’s en zie ik dat hij steeds handiger wordt met mijn fototoestel. Uit de gesprekken blijkt duidelijk dat het bedrijf drastisch aan het veranderen is. Niet iedereen is daar even blij mee, maar uit eigen ervaring weet ik dat stilstaan achteruitgaan is.

Na een uur ga ik met een grote glimlach en prachtige afscheidscadeaus naar huis. Het is goed geweest. Onderweg dwalen mijn gedachten af naar mijn vorige werkgevers. En dat zijn er nogal wat: een boekhandel, een reclamebureau, een advieskantoor voor het midden- en kleinbedrijf, een Nederlands elektronicaconcern, een multinational in verpakking, verwerking en distributieoplossingen voor levensmiddelen, een internationaal executive search bureau, een nationaal en internationaal dienstverlenend Nederlands bedrijf in de ICT-branche, een internationaal accountants- en belastingadvieskantoor, een onafhankelijke pensioenuitvoerder, een pensioenverzekeraar en tenslotte een financiële dienstverlener. Bij deze laatste bekleedde ik een toekomstbestendige functie, maar daar dacht mijn hoofd heel anders over.

Na het afscheid start een nieuw begin…

De dag na het afscheid loop ik naar de zolder en zie ik een grote ruimte waar een nieuw begin al is begonnen en waar over een aantal weken mijn eigen bibliotheek zal verrijzen. Een grote droom, want ondanks mijn gehavende hersens kan ik lezen, één van mijn grootste hobby’s, nog altijd goed uitoefenen. Ik pak een Engelse gedichtenbundel van Robert Frost en lees één van mijn favoriete gedichten Stopping by Woods on a Snowy Evening. Voor de laatste strofe heb ik het boek niet nodig, want de woorden zijn inmiddels ingesleten in mijn brein:
‘The woods are lovely, dark and deep,
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep.’

Op 29 februari 2016 werd ik officieel arbeidsongeschikt verklaard.
Elisheva

Lees hier de vorige blog van Elisheva

Elisheva heeft in 2011 niet-aangeboren-hersenletsel opgelopen als gevolg van een Sinustrombose met hersenbloeding. Ze wil met haar blogs graag andere mensen hebben met het verwerken van een vergelijkbare traumatische gebeurtenis. Columns van andere mensen hebben haar namelijk ook geholpen!