Hersenletsel – Ongrijpbaar en onzichtbaar

Ooit gehoord van het cliché: “Je weet pas echt wat je mist, als het er niet meer is”?

Ik was 16 jaar toen mijn hersenen faalden. De elektrische prikkeloverdracht in mijn hersenen was voor even verstoord met wat onaangename gevolgen zoals een zware hersenschudding, een inwendige bloeding en een botbreuk van de schedelbasis. Opeens was het goed functioneren van mijn hersenen niet meer vanzelfsprekend. In hoeverre je boos kunt zijn op een orgaan, kan ik toch wel zeggen dat ik mijn hersenen het nodige heb verweten. Opeens bepaalden zij over mijn gezondheid, zonder mijn toestemming. Sindsdien ben ik het vertrouwen in mijn eigen lichaam een beetje verloren. Ik ben pas echt gaan weten wat mijn gezondheid betekent, sinds dit verdween.

Ik heb een stuk vertrouwen, herinneringen en geheugen verloren. Ingeruild voor vermoeidheid, vaker hoofdpijn en prikkelgevoeligheid. Ik had een betere ruil kunnen bedenken, maar helaas mocht ik zelf niet kiezen. De gevolgen zijn voornamelijk onzichtbaar en dát is wat het zo hardnekkig kan maken: onbegrip. Ik wil niet te veel anders zijn dan de anderen van mijn leeftijd en niet toegeven aan de beperkingen. Ik wil mee kunnen rennen met mijn leeftijdsgenoten, net zo hard feesten, drinken en hele dagen op pad zijn. Daarnaast is het ook de verwachting van leeftijdsgenoten dat je met ze mee kan komen. Ik zou het doen en waarschijnlijk nog harder als ik dat kon, maar ik kán het niet. Niet altijd.

Wijzend naar het gips om je been en vertellen dat deze gebroken is, is zoveel beter te begrijpen voor de omgeving dan een hersenletsel. Een hersenletsel zie je lang niet altijd van buiten. Gelukkig, begrijp me niet verkeerd. Toch is het lastig, want mensen zíen het niet en kunnen er dus moeilijk rekening mee houden zoals je bij een gebroken been wel kan. En zeggen “sorry man even niet, ik heb een hersenletsel” doe je ook niet, geloof mij.

Zo onzichtbaar als het is, zo veel komt het voor. ADHD, epilepsie, dementie, ALS, depressie, fobieën, dyslexie, autisme, verslaving, hersentumoren en migraine. Slechts een selectie uit een enorm lange lijst met hersenaandoeningen. Ik kan mij niet voorstellen dat er íemand is die niemand kent met een van deze aandoeningen. Daar vanuit gaande is het dus een feit dat we er allemaal mee te maken hebben. Vroeg of laat, ver weg of dichtbij.

In de meeste gevallen is genezing nog niet mogelijk. Net zoals alle andere gruwel ziektes is er geld nodig om een stapje dichterbij genezing te komen. Daarom is het deze week de collecteweek van de Hersenstichting. Met jouw donatie help je de Hersenstichting om het lijden van mensen met een hersenaandoening te voorkomen, verminderen en het liefst te stoppen.

Komt de collectebus niet bij jou langs? Geen probleem, via hun online collectebus kun je ook doneren. Begrip doneren draagt overigens ook bij aan het verzachten van het lijden. Gratis doch priceless.