Help, mijn emoties kloppen niet meer

Het lijkt de gewoonste zaak van de wereld: er gebeurt iets leuks, en daar word je vrolijk van. Je krijgt een tegenslag, en je voelt je somber. Je gaat iets spannends doen, en merkt dat je last hebt van stress. Je emoties zijn een reactie op de dingen die je meemaakt. Toch?

Mijn chemische depressie

Twee keer had ik een andere ervaring. Door een schildklierziekte was ik depressief. Niet een beetje somber, maar ernstig depressief. Wat ik ook deed of meemaakte. De behandeling veranderde daar in eerste instantie niets aan. Ik voelde dat het niet klopte, en noemde het mijn ‘chemische depressie’.

Het duurde even voor we de juiste behandeling voor mijn schildklierziekte te pakken hadden. Eenmaal aan de juiste medicijnen, trok mijn depressie in dagen op. Het effect was verbijsterend – en angstaanjagend, want nu pas besefte ik hoe erg het was geweest.

Raar angstig

Jaren later overkwam het me opnieuw. Ik was voortdurend gespannen. Eerst dacht ik dat het een logische reactie was op de omstandigheden: ik was zwanger, en had eerder miskramen gehad. Logisch toch dat je dan last hebt van stress?

Maar waarom was ik dan méér gespannen dan tijdens mijn vorige zwangerschap – die me een prachtige zoon had opgeleverd? Waarom stelde me een goede echo me niet gerust? Zelfs toen de zwangerschap misliep, bleef ik gespannen.

Het duurde een half jaar tot het mijn wazige brein doordrong: er klopt echt iets niet. Twee injecties met vitamine B12 verder, en opeens was ik mijn gewone, ontspannen, vrolijke zelf weer.

Je hebt het niet door

Schildklierziekten en vitamine B12-tekort zijn geen hersenziekten. In mijn geval werden ze veroorzaakt door een auto-immuunziekte. Schildklierhormonen en vitamine B12 zorgen er wel voor dat je hersenen goed functioneren. Een tekort heeft dus ook gevolgen voor je mentale gezondheid.

Het enge van ziekten die je hersenen raken, direct of indirect, vind ik dat je je waarnemingen en emoties verstoord raken, en dat je dat zelf niet of maar een beetje door hebt. Als het erin sluipt, heeft je omgeving het ook niet door. Mijn man zag wel dat er iets was, maar ook hij kon zijn vinger er niet opleggen.

Wie ben ik eigenlijk?

Je eigen waarnemingen en emoties niet kunnen vertrouwen – voor mij zijn het de meest angstaanjagende ervaringen van mijn leven. Mezelf niet meer herkennen, mezelf niet meer zijn. Wie ben ik eigenlijk als hormonen en vitaminen zo bepalend zijn voor hoe ik me voel en gedraag?

Bij mij waren de gevolgen gelukkig omkeerbaar. Niet iedereen is zo gelukkig. Soms zorgen hersenaandoeningen voor permanente karakterveranderingen. Heel naar voor alle betrokkenen. Het deed mij meer dan eens beseffen dat niets vanzelfsprekend is in het leven.

Lottie viel jaren geleden van haar fiets en belandde op haar hoofd. Door hersenschade, verschillende chronische en erfelijke aandoeningen, heeft ze nog steeds last van overprikkeling en energiebeperkingen en is haar toekomst onzeker. Ze schreef twee boeken: Mijn vriend Damocles over leven met een onzekere gezondheid, en Energiek leven over anders kijken naar vermoeidheid. Meer info hierover vind je op haar website.

Lees hier de vorige blog van Lottie