Heerlijk die prikkels

Prikkels zijn een hot item voor veel mensen met een hersenaandoening, en dan vooral: prikkels mijden. Vroeger kon ik prikkels buiten sluiten. Las ik een boek, dan kon je een bom laten ontploffen maar ik las gewoon door. Dat kan ik helaas niet meer. Prikkels leiden me af. Ze maken me moe. En toch, soms mis ik ze. Soms kan ik ook enorm genieten van prikkels, ook als daarna de rekening volgt.

Zalig weinig prikkels

Amsterdam, vijftien maanden geleden. Ik loop met mijn kinderen langs de grachten. De klas van mijn zoon had een project over de Gouden Eeuw. Een klein fotootje van grachtenpanden in het lesboek – wat ziet een kind daar nu aan af? Nu hadden ze vakantie en alles was dicht vanwege de lockdown. Ze gingen graag mee een voor een stadswandeling.

Terwijl mijn kinderen hun ogen uit keken, verwonderde ik me over de stilte. Er waren nauwelijks mensen op straat. Nul toeristen. Geen winkelende mensen. Nauwelijks zakenlieden. Het liep wel ontspannen met de kinderen over de smalle stoepen. Geen last van overprikkeling ook. Mijn kinderen hadden niet door hoe vreemd de situatie was, maar mij gaf het een unheimisch gevoel.

Zalig meer prikkels

Amsterdam, twee maanden geleden. De stad verwelkomt mij met de geur van wiet. Ik hoef niet te slalommen tussen de mensen door, maar stil is het niet meer. Ik ben in Amsterdam voor een boekpresentatie van een vriend. De temperatuur in het zaaltje loopt op, zoveel mensen bij elkaar. Dat is lang geleden!

In de pauze knijp ik er tussenuit. Laat thuis komen slaat vaak een groot gat in mijn energie. Ik heb prikkels genoeg gehad. Op weg naar het station waait mijn hoofd gelukkig al een beetje leeg. Het was een lange dag, maar zeer de moeite waard.

Zalig overprikkeld

Deze week was ik in Amsterdam om een training over zingeving te geven aan verpleegkundigen die werken met palliatieve patiënten. Tien minuten lopen vanaf het Centraal Station. Het werd een kwartier. Overal toeristen met rolkoffers, fietsers die door rood rijden, mensen die opgewonden wijzen en naar elkaar roepen, ik vang flarden op van een gids die een rondleiding geeft.

Gelukkig is de trainingsruimte rustig. We voeren samen een prachtig gesprek over zin maken in de dag van vandaag. Terug is het nog drukker op straat – de stralende lentezon lokt iedereen naar buiten. Daarna beland ik in een drukke spitstrein (niet vergeten vanaf nu weer eersteklas kaartjes te nemen). Bekaf en volledig overprikkeld kom ik thuis. Aan tafel ben ik niet gezellig. Meteen daarna ga ik naar boven, op zoek naar stilte. En toch, ik heb genoten. Van de levendigheid. De vrolijkheid. De verwondering op gezichten. Het gelach en geroep. Het gezoem van gevulde terrassen in de zon. Zien genieten doet genieten. Af en toe vind ik dat heerlijk, en betaal ik daar graag een prijs voor.

Lottie viel jaren geleden van haar fiets en belandde op haar hoofd. Door hersenschade, in combinatie met nog een aantal chronische aandoeningen, heeft ze nog steeds last van overprikkeling en energiebeperkingen. Ze schreef er het boek Energiek Leven over. Op haar website vind je meer informatie over haar boek, en blogs, podcasts, webinars, online training en meer over leven met energiebeperkingen.

Lees hier de vorige blog van Lottie