Gezocht: toekomst

Mijn verhalen zijn, zoals deze, soms met een terugblik geschreven. Inmiddels ben ik alweer een tijd verder, maar om jullie wel een indruk te geven hoe ik deze periode ervaren heb en -waar ik er toen nog niet klaar voor was om mijn verhaal met mensen te delen- ben ik er -omdat het een stuk beter met me gaat- nu wel aan toe.

Inmiddels is het alweer even geleden dat ik te horen kreeg dat mijn NAH niet tijdelijk was. We zijn een goede make-over, paar kilo’s en een aantal huil-, boze- en gefrustreerde- buien verder. Mijn dagen zijn saai, futloos en zwaar. Ik zal niet zeggen dat het makkelijk is geweest, maar zeggen dat het één grote put ellende was hoef ik gelukkig ook niet.

Een belangrijke ontdekking

Ik heb namelijk iets ontzettend belangrijks ontdekt. Iets wat mij niet elke, maar wel de meeste dagen, door moeilijke tijden heen sleept. Namelijk: een stel geweldige mensen om mij heen. Mijn ouders, broertje, opa en oma, familie en ook fantastische vrienden die mij altijd steunen.

Na mijn ongeluk zijn er natuurlijk ook mensen afgehaakt, dat was iets waar ik niet gek van opkeek. Waar ik wel van opkeek, was juist hoeveel mensen er bleven hangen. Die mij blijven steunen, ondanks dat ik soms echt geen pretje ben om in de buurt te zijn.

Ik weet niet wat ik zonder hen zou moeten. Hoe vaak ik wel niet overstuur aan de telefoon hang, over mijn grootste angst: Mijn toekomst. Want aan dit alles is dat misschien nog wel hetgene wat mij het meest beangstigd en bezighoudt. Ik houd van plannen. Het volgende uur, de volgende dag maar vooral de komende jaren.

Vooruitblik in de toekomst

Nog twee jaar zou mijn opleiding duren en daarna zou ik vertrekken richting Nieuw-Zeeland of Australië. Als het meezat naar beide landen en pakte ik een rondreis door Canada ook nog even mee. Daarna zou ik een deeltijd HBO zo snel mogelijk afronden. Welke opleiding was ik nog niet helemaal over uit, maar genoeg opties: De Pabo, Hippische bedrijfskunde en ook fysiotherapie leek me wel wat.

Nu is mijn enige vooruitblik de volgende dag, waar ik weer niks te doen heb, waar ik weer de hele dag moet rusten en waar ik nog steeds veel hoofdpijn zal hebben.

Hier heb ik heel veel moeite mee, dat niet weten wat de toekomst mij gaat brengen. Kan ik ooit weer aan het werk, lukt het mij om mijn leven weer op de rails te krijgen en zal ik mij ooit weer nuttig voelen?

Struggle

Onwil is het probleem niet, misschien juist te graag willen. Het constante gevoel dat ik niet verder kom, dat ik niks toevoeg en dat dit niet is hoe ik mijn leven voor mij zag en wil. Het maakt mij heel verdrietig en zorgt ervoor dat ik de lat ook heel hoog leg voor mijzelf.

Ik struggle hier veel mee, maar gelukkig zijn er dan die mensen om mij heen, die mij meenemen voor een leuk uitje, die mij verwennen en steunen. Dankzij hen heb ik leuke dingen om naar uit te kijken. Misschien dan wel geen toekomst, maar wel iets voor de volgende week.

Ilana

Lees hier de vorige blog van Ilana

Ilana heeft in 2014 een ongeluk gehad, waarbij zij een hersenkneuzing heeft opgelopen. Nu heeft zij een blog opgericht over hoe het voor haar, als 22-jarige, is om te leven met hersenletsel. Ze wil hiermee graag mensen meer inzicht geven over de gevolgen van NAH en mensen met NAH steun bieden. Lees hier verder op haar website www.ikbenilana.nl.