Gevoelens enzo

Je hoort het, je weet het en het is logisch maar of je er nu een keer bij stilgestaan hebt of niet: Voelen hoe het voelt kun je alleen als je het voelt. Een lekker vaag zinnetje, maar wel een harde waarheid waar ik pas achter kwam toen ik het zelf ervoer.

Ik dacht altijd dat ik mij wel in kon beelden hoe het voelde om iets mee te maken. Want het leek mij toch heel erg? Ik kon mij toch bedenken dat zoiets verschrikkelijk moet zijn. En oh wat een medelijden had ik met ‘zieke’ mensen.

Maar nee. Dit is een plek waar ik, toen als buitenstaander, hoe erg ik ook mijn best deed, nooit had kunnen zijn zonder er echt te zijn.

Het voelt ‘echt’

Dit omdat iedereen die het ‘echt’ voelt, het al anders voelt, anders ervaart en er anders over denkt. Hoe kun je als buitenstaander, dat gevoel dat al die mensen al zo anders ervaren, dan voelen? Je kan je bedenken dat het erg is dat iemand ziek thuis zit. Je kan je bedenken dat iemand het graag anders had gewild en dat het zacht gezegd flink balen is. Maar bedenken is anders dan voelen.

Ik heb nog nooit iemand verloren die dicht bij mij staat. Ik heb nog twee opa’s en twee oma’s. Mijn ouders zijn beiden gezond en ook mijn broertje is springlevend. Toen de psycholoog mij aan het begin van mijn revalidatietraject vertelde dat ik door een rouwproces zou moeten gaan. Dacht ik gelijk: “ja dááág iemand verliezen lijkt me toch echt heel wat erger dan niet alles meer kunnen”.

Een stuk van mezelf verloren

Nu, best een tijd nadat ik dat voor het eerst hoorde, ben ik daar niet zo zeker meer van. Ik weet gelukkig nog steeds niet hoe het is om een naaste te verliezen. Maar ik heb inmiddels wel ontdekt, dat ik dan misschien niet alles, maar toch een stuk van mijzelf verloren ben. Ik hoop er niet snel achter te komen, maar ik vraag het mij wel steeds vaker af. Is het rouwen om jezelf, om wie je was, dan misschien toch hetzelfde als rouwen om een ander?

Gevoel

Mijn leven is drastisch veranderd sinds mijn ongeluk en hoeveel mensen er ook meeleven, hoeveel mensen er ook rekening met mij houden en hoeveel mensen mij ook steunen. Dat gevoel, dat zullen ze nooit ervaren. Dat gevoel is namelijk dat ik niet zielig ben. Dat gevoel is ontzettend veel tweestrijd. Dat gevoel is dat ik weet dat ik mazzel heb gehad om hoe goed ik er van afgekomen ben. Dat gevoel is dat het oneerlijk is dat ik op dat ene moment juist daar stond. Dat gevoel is dat ik geluk heb, want ik besef dat er mensen zijn die het zo veel moeilijker hebben. Dat gevoel is dat ik boos ben, verdrietig ben, baal. Dat gevoel is dat ik dankbaar ben, dat ik het leven waardeer en zo veel meer van de mooie dingen geniet. Dat gevoel is dat ik weet hoeveel ik heb, maar dat ik zo graag meer wil.

Op die dag, 30 mei 2014. Ben ik iets verloren, iets wat mij heel dierbaar is. Iets wat ik elke dag weer mis. Iets wat -hoe slecht mijn geheugen dan nu soms ook is- ik nooit zal vergeten.

Ilana

Lees hier de vorige blog van Ilana

Ilana heeft in 2014 een ongeluk gehad, waarbij zij een hersenkneuzing heeft opgelopen. Nu heeft zij een blog opgericht over hoe het voor haar, als 22-jarige, is om te leven met hersenletsel. Ze wil hiermee graag mensen meer inzicht geven over de gevolgen van NAH en mensen met NAH steun bieden. Lees hier verder op haar website www.ikbenilana.nl