Een rib uit m’n lijf
20 december, 2024
Vrijdag 17 september 2021
Ik heb geluk, heel veel geluk zelfs. Ik heb een leuke dagbesteding, ik heb fantastische mensen om mij heen, de meeste dingen zijn goed geregeld en de dingen die ik niet kan, daar heb ik hulp bij.
Dat is super en daar ben ik dankbaar voor. Maar geluk zit niet in een potje, en is niet na een bepaalde hoeveelheid rond gestrooid te hebben, op. Het betekent dus niet dat ik alle geluk opgemaakt heb en er geen geluk meer overblijft voor jou. Het is mij niet aan komen waaien en dat zal bij jou waarschijnlijk ook niet gebeuren. Ik heb hard gewerkt voor mijn geluk en dat was een flink proces – maar ik ga inmiddels niet meer akkoord met minder.
Ik verbaas mij er soms over hoe mensen in een situatie zitten, waar ze duidelijk niet gelukkig mee zijn. Maar vervolgens eigenlijk ook niks willen veranderen.
Want zolang ze niks anders doen, dan zal de situatie ook zo blijven en kiezen ze er dus eigenlijk er voor om ongelukkig te zijn. Niet kiezen is ook kiezen, zoals ik in deze blog schreef. Zolang ze alleen maar zeggen: ‘dit is niet oké’ en hier niet naar handelen, dan zal het ook niet veranderen. Aan je gezondheid kun je misschien niks doen, maar de situatie waar je in zit wel.
En toch kan ik het wel begrijpen; deze situaties zijn veilig. Je weet wat je hebt en wat je vooral niet hebt. Je kunt lekker klagen over alles wat mis is, mensen hebben medelijden met je en je bent in ieder geval de zieligste.
Tegenwoordig is er een grote druk om bovengemiddeld te zijn. Alles kan sinds het internet er is. We worden constant om de oren gegooid met mensen die alles hebben en bijzondere talenten bezitten; waardoor gemiddeld zijn bijna eng is. Als je het dan slecht hebt, de ergste dingen je overkomen en je een slachtoffer bent, dan val je in ieder geval toch nog op met iets.
Ik luisterde een keer een podcast hierover (ik kan hem niet meer terug vinden; wat ik heel jammer vind). Zij noemde deze mensen iets in de trant van anti-oplossers. Je kan ze wel een oplossing geven, maar die willen ze eigenlijk gewoon helemaal niet. De slachtoffer cocon is veel te veilig.
Ik kan me niet voorstellen dat je echt gelukkig wordt in zo een cocon. Wat ik me wel kan voorstellen is dat het ontzettend moeilijk is om dit te doorbreken.
Iedereen zit wel eens in zo een situatie, de ene stelselmatig en een ander een enkele keer. Of dit nou om een relatie gaat, een baan of je hele leven. Uit een vast patroon stappen blijft moeilijk!
Maar mag ik alsjeblieft voorstellen om toch eens te proberen er uit te komen, voor je weer tegen mij zegt dat alles mij aan komt waaien en er voor jou geen mogelijkheden zijn.
Lees een boek, vraag hulp en onderneem dan ook daadwerkelijk die stap. Ban die persoon uit je leven, zeg nee, zoek een hobby, ga naar een psycholoog. Hoe moeilijk ook! Is de stap te groot, verdeel hem dan in nog kleinere stapjes, maar af en toe werkt een schop onder je kont ook erg goed.
En begrijp mij niet verkeerd, ik zit soms ook in die cocon, ik vind verandering doodeng en ik krijg regelmatig een schop, is het niet van mezelf, dan van een ander. Maar het leven is er een stuk leuker op geworden zo. Dus geef jezelf en je geluk alsjeblieft een kans en ga lekker op ontdekkingstocht. Fouten maken mag, opgeven niet.
Lees hier de vorige blog van Ilana
Ilana heeft in 2014 een ongeluk gehad, waarbij zij een hersenkneuzing heeft opgelopen. Nu heeft zij een blog opgericht over hoe het voor haar is om te leven met hersenletsel. Ze wil hiermee graag mensen meer inzicht geven over de gevolgen van NAH en mensen met NAH steun bieden. Lees hier verder op haar website www.ikbenilana.nl.