Geluk, dankbaarheid en emoties

Ik heb net mijn boodschap gedaan, lopend naar het centrum van ons mooie dorp, genietend van de mooie dag. Het is ongeveer 18 graden, de zon schijnt en ik besluit mijn wandeling wat langer te maken en loop door het park terug. Langs het pad staat een uitnodigend bankje. Ik heb mijn e-reader bij en besluit even te genieten van het prachtige weer.

Een traan

Na zo’n 3 kwartier wandel ik weer verder, op weg naar huis. Ineens merk ik dat er (alweer) een traan over mijn wang loopt. Sinds mijn cva in 2009 heb ik mijn emoties niet meer onder controle. Ik liep te denken dat het een heerlijke dag was, dat ik een flink eind had gelopen en ineens waren er die tranen. Dit keer geen tranen van verdriet om wat ik niet meer kon maar tranen van dankbaarheid om het feit dat ik zo ver heb gelopen, dankbaar dat ik dat kan en dat ik er op deze dag zo van geniet.

Er zijn zoveel dingen die ik niet meer kan en dat frustreert me dagelijks en daar ben ik nog steeds af en toe verdrietig door. Maar nu overheerst dankbaarheid. Ik denk aan de vele lotgenoten die niet meer kunnen lopen en mijn tranen stromen. Ach die tranen zijn zo erg niet, laat maar lopen terwijl ik naar huis loop, het zijn tranen van dankbaarheid maar ook tranen van hoop voor de vele mensen die ook getroffen zijn.

Lees hier de vorige blog van Irma.

Irma onderging eind 2009 een hersenoperatie waarbij een meningeoom (tumor vanuit het hersenvlies) verwijderd werd. Helaas was er een complicatie, een beroerte na de operatie had ernstig gevolgen; halfzijdige verlamming en niet zichtbare restverschijnselen. Na een lang revalidatietraject bleken de restverschijnselen zodanig te zijn dat zij volledig arbeidsongeschikt werd verklaard. Irma heeft een zeer positieve instelling en de sterke wil om zelfstandig te zijn. Hierdoor is zij ver gekomen. Ze schrijft graag over haar leven met NAH.

Ook heeft Irma een autistische zoon, die helaas door zijn aandoening niet meer thuis woont.