Error

‘Ilana!! Schiet nou eens oohop’ roept mijn moeder ongeduldig in het trapgat.

Te vroeg

Ik heb vannacht bij mijn ouders geslapen omdat ik straks een gesprek heb met de revalidatie-arts. Meestal ga ik alleen met de taxi richting Groningen, maar voor een gesprek met de arts houdt één van mijn ouders mij vaak gezelschap. Ze functioneren van ‘geheugensteuntje’ tot ‘schouder om op te huilen’ maar ook als ‘steunpilaren’ waar ik mijn frustraties naderhand tegen kan uiten.

‘Jaahaa ik ben bijna klaar, je bent veel te vroeg’ roep ik vanuit de badkamer, waar ik nog snel een beetje mascara op probeer te smeren.

Ik heb precies uitgerekend hoeveel tijd ik nodig heb voor mijn ochtendritueel. Dat mijn moeder opeens 10 minuten eerder dan afgesproken wil vertrekken kan ik ook niet helpen. Zorgt alleen wel voor wat lichte paniek, want nu moet ik mijn planning die ik gisteravond zorgvuldig gemaakt heb, opeens aanpassen.

Het moet anders

Dat betekent schakelen. Iets waar mijn hoofd wat meer moeite mee heeft sinds het ongeluk. Maar ik doe mijn best. Ík kan dit’ spreek ik mezelf vol goede moed toe. Hiervoor ben ik zo aan het oefenen, want onverwachtse dingen gebeuren nou eenmaal. ‘Pas je planning aan, stap voor stap. Je kunt het….’

‘PATS’ hoor ik als ik een glas omstoot en plotseling omringd word door vliegende splinters. ‘Ik moet weg. Ik moet dit opruimen. Maar ik moet nu weg’ gilt het door mijn hoofd, op hetzelfde moment dat ik besef dat het glas gevallen is.
‘Ilana waar blijf je? We moeten echt gaan zo!’ roept mijn moeder nogmaals.

Error!

‘Maar er is glas. Ik kan mij niet bewegen. Wat moet ik nu. Ik moet weg. Ik moet dit opruimen. Mama roept. Wat moet ik doen? Dit hoort niet in mijn planning. Dit kan niet. Dit heb ik niet gepland en mama wil ook al eerder weg. Dit hoort niet. Ik moet weg.’ Ik kan nog wel even doorgaan, maar dat zijn de enige gedachtes waar nu ruimte voor is in mijn hoofd.
Geen oplossingen, alleen maar problemen. Ik weet dat er ergens ideeën en plannen daar bovenin moeten zitten, maar ik kan alleen maar bij de ‘Wat moet ik doen. Ik weet het niet. Hoe kan ik dit oplossen. Maar ik moet weg’ gedachtes.
Ik bevries compleet, zelfs mijn moeder roepen voor hulp is niet iets wat ik me bedenken kan.

‘Wat is er aan de hand?’ hoor ik mijn moeder vragen terwijl ze de trap oploopt.
Ik geef geen antwoord. Ik weet niet wat er aan de hand is, alleen dat ik weg moet maar dat dat niet kan, want er ligt overal glas.

Ilana

Lees hier de vorige blog van Ilana

Ilana heeft in 2014 een ongeluk gehad, waarbij zij een hersenkneuzing heeft opgelopen. Nu heeft zij een blog opgericht over hoe het voor haar, als 22-jarige, is om te leven met hersenletsel. Ze wil hiermee graag mensen meer inzicht geven over de gevolgen van NAH en mensen met NAH steun bieden. Lees hier verder op haar website www.ikbenilana.nl.