Confronterend Contrast

Mijn afstuderen was een feestje en de volgende dag stap ik met een kater en een Life Science and Technology diploma de banenmarkt op. Spannend, want ik had geen master, een jarenlang gat in mijn CV, en werken kan alleen part-time. Het is gelukt. Acht jaar na mijn eerste hersenbloeding doe ik nu zelf onderzoek naar een hersenziekte. Een ziekte die onder meer beroertes op jonge leeftijd veroorzaakt. De cirkel is rond, maar bij de start van dit nieuwe hoofdstuk valt nog iets op: het verschil tussen mij en de Gezonde Hersenen.  

Het contrast met mijn leeftijdsgenoten was juist kleiner geworden. Ik loop niet meer met een rugzak vol verdriet en zorgen rond, terwijl zij jong en onbezorgd rondfladderen. En we zijn naar elkaar toegegroeid. Zij staan niet meer vijf dagen per week in de kroeg, en ik lig niet meer in bed. We hebben weer meer gemeen dan de series die we kijken.

Eerste week

Mijn eerste werkweek is een ander verhaal. Die lijkt in niets op die van hen. Hoewel je meestal niets aan mij ziet, durf ik te zweren dat ik een zichtbaar spoor lekkende energie achterlaat. Als ik thuis kom, ben ik tot niks meer in staat. Mijn lieve huisgenoot kookt en doet boodschappen. Ze krijgt er niet veel voor terug; ik kan geen boe of Bar meer zeggen. Misschien maar beter, want in mijn hoofd is het oorlog, en voor ieders veiligheid duik ik na het avondeten snel mijn kamer weer in. 

De dagen worden er niet beter op. Mijn batterij is niet alleen sneller leeg, hij laadt ook niet meer binnen één nacht op. Op dag drie weten ook de signaal stofjes niet meer wat ze moeten doen. Gelukkig ben ik gewapend met een paar druppels antidepressiva, mijn eigen magic drops.

Het is frustrerend. Vijf dagen, vier uur per dag, waar hébben we het over?! Ik was een maand eerder zelfs al komen ‘wennen’ (zonder fruithapje maar met uitzwaai van mijn huisgenoot) om de indrukken te spreiden. Ik zoek herkenning om mij heen, maar vind het alleen in het woord ‘moe’. Op geen enkele manier in de betekenis, of de impact ervan.

Zondagavond sta ik zwak en misselijk op de drempel van een nieuwe week. Ik bel met mijn moeder. Ik vraag naar Polar, de hond. Polar is in 2018 als troost puppy gekomen en hij levert nog steeds. ‘Ligt hij in zijn mandje?’ ‘Ja, hij ligt in zijn mandje.’ ‘Zijn jullie met hem uit geweest?’ ‘Papa is met hem uit geweest.’ ‘Door het bos?’ ‘Door het bos.’ Ik ben een kind dat een verhaaltje nodig heeft om te kunnen slapen….

Fast Forward

Nu ik dit schrijf, hebben genoeg nachten het confronterende contrast vervaagd. Ik voel me weer mezelf. Die allereerste baan — die heb je gelukkig maar één keer. Ik ga nu met heel veel plezier naar mijn werk en wie weet ontdek ik binnenkort iets voor mensen met de ziekte CADASIL: motivatie genoeg. 

Barbara kreeg op haar 18e een hersenbloeding. Ze heeft drie maanden niet thuis gewoond en moest onder andere opnieuw leren lopen. Daarna is het nog twee keer op kleinere schaal gaan bloeden. Zij wil met haar blogs vertellen wat zo’n trauma met je doet en hoe de nasleep zichtbaar is in het studentenleven. 

Lees hier de vorige blog van Barbara