Eenzaamheid

Afgelopen periode is het even een moeilijke periode geweest. Ik was veel momenten oververmoeid. Ik ben mij niet altijd bewust van wat er allemaal gebeurd. Ik wil graag zelfredzaam zijn, maar dat lukt niet altijd. Dat is enorm frustrerend. De kans op overbelasting is groot. Het is moeilijk om te laten zien wat voor impact hersenletsel heeft op mijn leven. Het voelt soms ook alsof het mijn eigen schuld is. Ik heb een bepaalde uitstraling en energie wat andere een verkeerde indruk kan geven.

Volledig afgekeurd

Ik heb een bericht van het UWV gekregen. Ze hebben het bezwaar bekeken en ik ben duurzaam en volledig afgekeurd. Dat is een grote opluchting, maar ook confronterend. Ik merk nu pas de impact van afgelopen jaren. Er is nu ruimte gekomen voor rust. Ik merk alleen dat ik niet goed om kan gaan met de rust. Er is namelijk ook ruimte gekomen om mij eenzaam te voelen en te piekeren. De dagen kunnen lang duren. Vooral doordeweekse dagen wanneer andere aan het werk zijn. Het is belangrijk om niet in een sociaal isolement te raken. Gelukkig heb ik vrienden die flexibel zijn met hun werk en daardoor soms ook overdag thuis zijn. We wandelen dan gezellig samen met de honden van ons en met een andere vriendin ga ik graag naar de bioscoop. Het sporten en fysiotherapie helpt mij ook enorm. Ik probeer niet teveel vooruit te kijken. Van elk mooi moment geniet ik heel bewust.

Over mijn grenzen

Ik vind het gezellig om mensen om mij heen te hebben. Het maakt het lastig en tegenstrijdig. Het kost mij namelijk veel moeite en daarbij wil ik ook graag mijzelf zijn. Het liefst ga ik op zulke momenten over mijn grenzen, zodat ik kan blijven genieten van het moment. Helaas kost dat veel energie. Ik moet daarna alleen zijn en rusten om alle prikkels te verwerken. Iets wat ik moeilijk vind, want vaak komen op zulke momenten de negatieve gedachtes naar boven. Ik voel mij op zo’n moment somber en eenzaam. Er zijn gedachtes die zeggen ‘wat heb je nou bereikt?’ en ‘wie ben je naast hersenletsel’. Door mijn hersenletsel heb ik mij onzeker en minderwaardig gevoeld. Het is een moeilijk proces om te leren omgaan met mijn klachten.

Ik wilde graag weten wat ik kon. En dat heb ik gedaan door te ervaren. Ik vond het belangrijk om werkervaring op te doen om hiermee een bijdrage te leveren aan de maatschappij. Helaas is dat na twee jaar werkervaring niet gelukt. Ik kreeg zintuiglijk uitval door overbelasting. Dat heeft enorm veel impact gehad. Ik werd geconfronteerd met mijn grenzen en dat was moeilijk te accepteren. Helaas kreeg ik daarnaast een juridische strijd met mijn werkgever om te krijgen waar ik recht op had. Het kost mij nu meer moeite om mensen te vertrouwen.

Ontmoetingen

Het is erg mooi dat ik nog altijd nieuwe mensen ontmoet. Maar ik heb ook bindings- en verlatingsangst gekregen. Bij nieuwe vriendschappen, ben ik snel bang dat het ook weer overgaat. Ik had verwacht dat na zoiets heftigs, je als familie en vrienden er sterker uitkomt samen. Helaas ben ik daarin teleurgesteld en ben ik veel vrienden kwijtgeraakt. Ze begrepen mijn situatie niet, terwijl ze dachten dat ze het wisten. Ik heb nu een grote angst om mensen kwijt te raken. Wanneer iemand een afspraak afzegt, voelt het al snel als een persoonlijk afwijzing. Ik ben mij bewust van dit probleem en door vertrouwen en succeservaringen te krijgen zal het beter gaan. Het schrijven van blogs helpt mij gelukkig bij de rouwverwerking. Het stelt mij gerust dat het altijd weer goed komt na iedere tegenslag. Uiteindelijk heb ik al zoveel bereikt en dat geeft hoop.

Johanneke

Lees hier de vorige blog van Johanneke

Johanneke was 14 jaar toen zij door een ongeluk niet-aangeboren hersenletsel opliep. Ze is op de fiets aangereden door een bus. Zij worstelt nog dagelijks met de gevolgen van dit ongeluk.