Een stapje terug

Voordat Koos begon aan zijn revalidatie kregen we eerst een opdracht. We moesten een lijstje maken met doelen die hij na een aantal weken bereikt wilde hebben. Op het moment dat we de opdracht kregen, keken we elkaar aan en dachten hetzelfde: ‘Gewoon, alles. Alles moet weer worden zoals het hiervoor was.’ We kwamen er al snel achter dat dat niet vanzelfsprekend was.

Revalidatie

Uiteindelijk kwamen onder andere op het lijstje voor: Jas dichtdoen, fietsen, veters strikken en een rondje met de hond wandelen. Op nummer 1 stond voor Koos: middelvinger opsteken. Als uiting van protest tegen het herseninfarct. Want het contrast met de doelen die we hadden voor het herseninfarct van Koos was groot. Toen stonden onder andere een rondreis in Zuid-Afrika, de badkamer verbouwen en zijn oldtimer Saab restaureren op het lijstje. We moesten een enorme stap terug doen.

“De eerste keer dat ik hem door de gangen van het revalidatiecentrum zag fietsen, was een onvergetelijk moment.”

Toch lukte het om ons aan te passen. Koos heeft keihard aan zijn revalidatie gewerkt. Na een poosje kon hij zelf zijn jas dichtdoen. De eerste keer dat ik hem door de gangen van het revalidatiecentrum zag fietsen, was een onvergetelijk moment. De suffe instappers werden weer geruild voor sneakers met veters, waarmee na een aantal weken zelfs weer een rondje gewandeld werd. En die eerste middelvinger was zo’n belangrijk moment dat deze op film is vastgelegd.

Ook bleek het na een poosje weer mogelijk om ons op onze oorspronkelijke doelen te richten. De rondreis door Zuid-Afrika is nog een stapje te ver, maar een rondreis door Kroatië bleek een uitstekend alternatief. De badkamer is inmiddels verbouwd, hoewel iets minder ingrijpend dan we oorspronkelijk van plan waren. En het Saab-project werd verruild voor een iets overzichtelijker, maar zeker niet minder leuk, project: de restauratie van een oldtimer Vespa scooter.

Veerkracht

Hierdoor realiseerde ik me dat je als mens over meer veerkracht bezit dan je soms denkt. Dat geeft me vertrouwen dat we uitdagingen die ongetwijfeld nog op ons pad gaan komen wel aan kunnen. Op het moment dat ik deze blog schrijf, is Nederland in de ban van het coronavirus. Iedereen wordt gedwongen een stapje terug te doen. Onzekerheid en spanning overheersen. Niemand weet hoe het leven er over een maand uitziet. Zullen we gezond zijn? Zullen onze geliefden dit virus overleven? Wat zullen de gevolgen op lange termijn zijn voor onze samenleving en de economie?

Ook deze crisis heeft grote gevolgen voor mijn ‘gewone’ leven. De afgelopen week heb ik thuis gewerkt. Sociale contacten staan nu even op een laag pitje. Uit eten gaan of een museum bezoeken kan nu niet meer. Onze geplande vakantie naar Italië moesten we annuleren. Kortom, een stapje terug.

Hoe verschrikkelijk deze situatie ook is, om me heen zie ik ook voorbeelden van veerkracht. Dat inspireert me om deze crisis ook als een kans te zien. Dit is het moment om weer te oefenen in loslaten. Verwachtingen, plannen, het idee dat je zelf je leven kunt beheersen. Niets is vanzelfsprekend in ons leven. Soms heb ik een stapje terug nodig om me dat te realiseren.

Marian haar man kreeg op 37-jarige leeftijd een herseninfarct. Dat was voor hem uiteraard heel heftig, maar ook voor haar als partner. Ze worden nu allebei nog steeds geconfronteerd met de restverschijnselen. 

Lees hier de vorige blog van Marian