Een rollercoaster om snel te vergeten!

November 2019; het begin van de rollercoaster

Het begon met slecht zicht tijdens het werk. Het leek wel op een beginnend griepje. Met dat gegeven ben ik een week doorgegaan, totdat het zicht steeds ‘troebeler’ werd.

Toch maar naar de huisarts gegaan, waar werd gezegd dat deze klachten leken op burn-outverschijnselen. ‘Niet gek’, dacht ik nog: partner veel weg van huis, zorgen voor ons zoontje van drie jaar en onze dochter van acht maanden. Daarnaast heb ik ook nog een baan van 32 uur en, ook niet geheel onbelangrijk, een druk sociaal leven. Denk daarbij ook nog eens aan het feit dat ik voor mezelf de lat ook behoorlijk hoog heb liggen; ik moest en zou weer volop sporten om in dat maatje  voor de zwangerschappen te passen.

Uiteindelijk heb ik me toch maar ziek gemeld bij mijn werkgever onder het mom van het doktersadvies: burn-outklachten. Ondanks dat ik het rustiger aan ging doen, leken de zogenaamde ‘burn-outklachten’ alleen maar erger te worden.

Mijn moeder bleef aandringen: “Anouk, dit is geen burn-out, jij gaat  nu terug naar de huisarts en je laat je niet wegsturen zonder dat het tot op de bodem is uitgezocht!” En ja, eerlijk is eerlijk: met mijn 32 lentes jong luisterde ik naar mama.

Weer een andere huisarts stuurde me toch door naar de oogarts. Autorijden ging inmiddels al helemaal niet meer goed. Mijn vrienden zagen me ondertussen achteruitgaan met zowel praten als bewegen. Wat een feest, die ‘burn-outklachten’: NOT!

27 november 2019; schot in de zaak

Eindelijk zat er wat spreekwoordelijk ‘schot in de zaak’! Om 11:00 uur deze ochtend kon ik terecht bij de oogarts. Diezelfde avond nog werd ik vanuit het ziekenhuis gebeld: ze wilden snel een MRI-scan laten maken, want ze hadden wat gezien tijdens de oogtest. Dan ben je ineens een ‘spoedje’ in het ziekenhuis! Iets dat je écht niet wilt zijn! Hoe vaak had ik wel niet in mezelf gedacht: ‘ze bellen wel als het ernstig is’. En jawel hoor, dan krijg je dat beruchte telefoontje, waarna ik de volgende dag al terecht kon voor de MRI-scan, gevolgd door een gesprek met de neuroloog. De malle molen begon op toeren te komen…De rollercoaster ging verder…

Anouk heeft niet-aangeboren hersenletsel, waarbij het krijgen van de juiste diagnose al een rollercoaster op zich was. Door haar verhaal te delen wil ze graag bijdragen aan de Hersenstichting of misschien wel iemand zijn of haar leven…