Een ontrafelde knoop

“80 procent van de stellen is binnen een jaar uit elkaar”. Aldus de ‘opbeurende’ woorden van de maatschappelijk werker tijdens ons kennismakingsgesprek in het revalidatiecentrum in november 2011. Mijn partner en ik kijken elkaar verwonderd aan en vragen ons af of we wel bij de juiste therapeut zijn. Het is immers pas een maand geleden dat hij zich tot twee keer toe heeft moeten voorbereiden op het feit dat ik kon komen te overlijden. En hier begint iemand over scheiden.

Het is bijna vijf jaar later. Vijf heftige jaren waarin ik binnenstebuiten ben gekeerd, fysiek en geestelijk, mijn partner ondersteboven was en wij samen achterstevoren leken te leven. We zijn in een onontwarbare knoop beland die niet meer te ontrafelen lijkt. Professionele hulp is dringend nodig. En dus maak ik voor de derde keer de gang naar het revalidatiecentrum. Alleen. Want mijn partner heeft na deze uitputtende periode rust en ruimte voor zichzelf nodig. Even ben ik radeloos, maar niet redeloos, want met hulp van mijn oude revalidatiearts wordt er een nieuwe ploeg van zorgprofessionals om mij heen geformeerd. Ook vraag ik mijn psycholoog om raad. Zij adviseert mij een gespecialiseerde therapeut te consulteren en biedt aan om het eerste contact te leggen. Deze kans grijp ik met beide handen aan. Niet lang daarna heb ik contact met deze doorgewinterde neuropsycholoog. Na mij aangehoord te hebben stelt zij voor om samen met mijn partner te komen praten. Ik bespreek dit met hem en hij stemt toe. Met hulp van de professionele praatpalen en steunpilaren in de vorm van vrienden en familie krijg ik weer wat grip op mijn gedeukte leven.

Naast geestelijke bijstand is er ook ondersteuning in de dagelijkse beslommeringen nodig, want ik zie in dat mijn partner totaal is opgebrand en besluit dat het roer op dit punt radicaal om moet. Dus één van de eerste zaken die ik als de wiedeweerga regel is een schoonmaak- en boodschappendienst. Geen overleg maar actie, zodat hij meer tijd voor zichzelf heeft naast zijn drukke werkzaamheden.

Langzamerhand komt de balans in onze relatie weer terug, waarbij het sleutelwoord “loslaten” is. Niet alleen voor mijn partner, maar ook voor mij. Met mijn maatschappelijk werkster en de ergotherapeut ga ik op zoek naar zingeving. Als de mogelijkheid voor deelname aan de cliëntenraad bij het revalidatiecentrum zich voordoet aarzel ik even. Het profiel sluit nagenoeg naadloos aan bij mijn werkervaring én bij mijn ervaring als revalidant. Ik besluit om te reageren. Het gesprek verloopt zeer goed. Als ik hoor dat ik unaniem ben aangenomen, is de euforie groot. Maar deze is van korte duur, omdat al snel blijkt dat het voor mij als NAH-er geen haalbare kaart is. En dat terwijl ik zeer duidelijk heb uitgelegd wat mijn beperkingen zijn. Met pijn in mijn hart besluit ik om van deze functie af te zien en licht dit telefonisch toe. Een illusie armer, maar een ervaring rijker.

Inmiddels is het oktober 2017. De maand van mijn ‘zesde’ verjaardag. En een maand na de viering van ons 25-jarig jubileum, welke we gevierd hebben met een fotosessie van ons samen. Ik regel met de fotografe een fotoboek als verrassing voor mijn partner, waarbij ik aangeef welke foto’s ze mag opnemen. De volgorde, het papiersoort en de opmaak zijn aan haar, maar de laatste foto dient dié te zijn waarop onze neuzen dezelfde kant op wijzen.

Elisheva  

Lees hier de vorige blog van Elisheva

Elisheva heeft in 2011 niet-aangeboren-hersenletsel opgelopen als gevolg van een Sinustrombose met hersenbloeding. Ze wil met haar blogs graag andere mensen hebben met het verwerken van een vergelijkbare traumatische gebeurtenis. Columns van andere mensen hebben haar namelijk ook geholpen!