Een lesje van mij

Het is inmiddels ruim 3,5 jaar geleden dat ik mijn ongeluk heb gehad. Toen ik een jaar na mijn ongeluk mensen (en dan vooral lotgenoten) vertelde hoe lang het geleden was, reageerden ze bijna altijd met: ‘oh, dat is pas net’. Voor mij voelde dat ellendige jaar wat ik achter de rug had, helemaal niet als ‘pas net’. Ik had veel geleerd tijdens mijn revalidatie, was druk bezig met het accepteren van wat ik had en ik was me er ook van bewust dat mijn leven er anders uit zou gaan zien. Dus wat nou ‘pas net’…

Tijdmachine

Waar ik later achter kwam, was dat niet alles in boeken staat of dat er deskundigen zijn die jou daar over kunnen vertellen. Ze proberen het, ze hebben er voor geleerd en weten misschien wat, maar het revalideren gaat maar tot zo ver. Het daadwerkelijk er mee leven, gaat heel wat stappen verder.

Ik vraag me vaak af of als er een tijdmachine zou zijn: zou ik er dan instappen om terug te gaan naar de minuten voor mijn ongeluk? Zou ik kiezen voor het gezond zijn, zonder er waarde aan te hechten? Of dit leven waar ik dagelijks verlang naar mijn gezondheid, maar zoveel meer waarde kan hechten aan dingen? Zou een wereld mooi zijn zonder lelijk? Goed zonder kwaad? Zou je nog voldaan kunnen zijn als je alles kunt hebben?

Wat heb ik geleerd?

Deze drie en een half jaar ben ik achter een aantal dingen gekomen:

• Dat ik absoluut in die tijdmachine zou stappen. Om vervolgens zo ontzettend zuinig te zijn op mijn gezondheid, zodat ik meer geniet en meer leef.
• Dat hoeveel deskundigen er ook zijn, dat ze allemaal wat kunnen zeggen, hetzelfde of verschillende dingen, maar dat niemand alwetend is.
• Dat wanneer je denkt het einde bereikt te hebben, je absoluut door moet blijven zoeken en gaan. Vergeet het woordje hoop nooit.
• Dat tijd mijn beste vriend is geweest. Tijd heeft mij leren te verwerken. Tijd is mijn wonden aan het helen. Tijd gunt mij elke dag, een nieuwe dag. Één waar het beter kan gaan, of slechter. Maar, waar ik elke keer opnieuw en opnieuw kán proberen. Proberen tot het lukt.
• Dat nee zeggen oké is, en dat je je zuinige energie ook best voor de leuke dingen mag bewaren.
• Dat ik niet moet vergeten te ademen;). In en uit. Keer op keer. Door je neus in, en via je buik uit.
• Dat uitrusten en jezelf tijd gunnen oké is, maar dat je op moet passen dat je niet moe wordt van het moe zijn. (Om dat te voorkomen, heb ik bijvoorbeeld gezorgd voor structuur. Elke dag om dezelfde tijd opstaan. Mocht ik daarna nog moe zijn, kan ik dan weer rusten.)
• Echte vrienden zijn degenen die jou laten uitzoeken wie je bent zonder een oordeel of ‘moeten’ klaar te hebben staan.

Maar ook…

Daarnaast heb ik geleerd dat ik van tv kijken meer hoofdpijn krijg en van cola drinken nog meer. Dat een bril met blauwe glazen prettig is voor mijn ogen en oordopjes mij bijna niet helpen. Dat ik beter kan tegen pratende mensen dan tegen bewegende beelden. Dat mijn agenda, mijn trouwste maatje is geworden, net als herinneringen in mijn telefoon. Dat creatief bezig zijn, goed is voor het brein, net als sporten. Ook al vertik ik dit laatste absoluut. Dat dry needling een hel is, maar dat het wel werkt. Dat ik Ilana ben. Dat ik mag zijn wie ik ben. Dat ik leer met vallen en opstaan, dat het gaat om hoe vaak ik opsta, en niet om hoe vaak ik val.

Wat hebben jullie geleerd?

Ilana

Lees hier de vorige blog van Ilana

Ilana heeft in 2014 een ongeluk gehad, waarbij zij een hersenkneuzing heeft opgelopen. Nu heeft zij een blog opgericht over hoe het voor haar, als 22-jarige, is om te leven met hersenletsel. Ze wil hiermee graag mensen meer inzicht geven over de gevolgen van NAH en mensen met NAH steun bieden. Lees hier verder op haar website www.ikbenilana.nl.