Een lach en een traan

In 2018 heb ik de protonen therapie gekregen. Wat ik later hoorde was dat ik het eerste slachtoffer ben die deze bijzondere bestralingstechniek mocht ervaren. Ik lag op de tafel midden in het toestel. Het voelt alsof je midden in een motor van een vliegtuig ligt. Maar wat ben ik dankbaar dat ik hiervoor in aanmerking kwam, want deze bestralingswijze heeft mijn hersentumor een flinke klap gegeven waardoor deze nog steeds stabiel is gelukkig.

De bestralingsreeks duurde 6 weken en iedere werkdag kreeg ik een bestraling. Ondertussen kreeg ik een goede band met de doktersassistenten en de laboranten van het protonen centrum. Dit centrum is gevestigd in Groningen en was nog nergens anders in Nederland. Wel bij ons buurland Duitsland.

2021

Afgelopen week mocht ik na 2,5 jaar weer terug naar Groningen. Ik keek uit naar alle mensen die ik weer zou zien. Deze lieve doktersassistenten die altijd tijd vrij maakten voor een klein praatje en die een luisterend oor voor je is. Het voelde na die 6 weken in 2018 toch als familie. Aangezien ik aan de andere kant van Groningen woon voelde dit ziekenhuis bezoek toch een beetje als ‘’Je familie weer zien’’ Onderweg in de auto naar Groningen was ik totaal niet zenuwachtig.. Totdat de bordjes met ‘’Groningen’’ erop voorbij kwamen. Toen begon de spanning te komen. Tevens zou ik die dag 5 afspraken hebben. Een MRI scan, verschillende gesprekken…

Na zo’n 3 uur rijden was ik aangekomen bij het ziekenhuis in Groningen. Als eerste zou ik wat hersentestjes krijgen. Hiermee kijken ze of ik schade heb aan mijn hersenen, zoals vergeetachtig of dat mijn reactiesnelheid veranderd is. Deze testjes waren soms best ingewikkeld. Onthouden, reageren en nadenken..  Deze afspraak duurde bij elkaar 2,5 uur en daarna ben je toch redelijk uitgeput. Toch die woede en teleurstelling die je van jezelf krijgt. ‘’Waarom kan ik dat nou niet onthouden.. en lukt het me niet’’, maar we moeten toch verder in het leven dus laten we kijken wat nog komen gaat en dat was natuurlijk het geen waar ik me zo op verheugd had.

Ik ga naar de afdeling toe waar de doktersassistenten werken die ik zo graag wilde zien. En daar zijn ze!! Mijn hart maakte een salto, want zij waren in 2018 tijdens de protonen therapie toch echt mijn lichtpuntje in Groningen. Ik was daar alleen in een grote stad die ik niet kende en ik had een appartementje. Dagelijks ging ik voor een bestraling naar het ziekenhuis en daar zag ik hen.

Na alle afspraken gehad te hebben mocht ik weer terug naar huis. Opnieuw 3 uurtjes rijden, maar nu terug. We rijden weg bij het ziekenhuis en eenmaal op de lange weg… krijg ik het gevoel van gemis.. Het gevoel dat je steeds verder van elkaar verwijderd bent… tranen rollen en je gedachten racen voorbij. Wat was het weer fijn om ze te zien, want deze mensen zijn niet alleen doktersassistenten, maar deze mensen geven je als patiënt (of hoe ik mezelf altijd noem ‘’klant’’) een gevoel van thuis. Waardoor de situatie anders wordt. Door dit gevoel krijg je kracht en door deze positieve lichtpuntjes ga je positief je bestraling en afspraken in.

Ooit leerde ik een quote van een goede chirurg en deze wil ik graag met je delen:

‘’Hoe positiever je bent… Des te beter het wordt!’’ Dankjewel voor wie je bent en wat je doet!!!

Jantienne kreeg op 20-jarige leeftijd te horen dat ze een hersentumor heeft. Dit heeft haar leven veranderd. Ze hoopt met haar blogs zoveel mogelijk mensen te steunen en kracht te geven.

Lees hier de vorige blog van Jantienne