Een andere wending door een scooterongeluk

Mijn naam is Silvie, ik ben 29 jaar en ik woon in Amsterdam. In mei 2017 kreeg ik een scooterongeluk waarbij ik een hersenschudding en whiplash heb opgelopen. Ik viel niet op mijn hoofd. Ik was nog bij bewustzijn en dacht dat ik alleen mijn enkel had bezeerd. Met de gedachte dat ik geluk gehad had ging ik naar huis, niet wetende dat vanaf dat moment mijn leven een totaal andere wending zou nemen. 

De volgende dag voelde ik me raar, maar ging toch naar werk. Ik wist niet wat er met me aan de hand was, want ik was niet op mijn hoofd gevallen dus wat zou het kunnen zijn? Ik ging de komende 3 dagen ook gewoon naar mijn werk, maar ik voelde aan alles dat het goed mis was. Wat gebeurde er met mij? 

Op vrijdag ging ik eerder naar huis toe en ik zei tegen mijn baas dat ik het weekend rustig aan zou doen en er maandag weer zou zijn. Op maandag was ik niet in staat terug te gaan naar mijn werk. Ik belde mijn baas op dat ik deze week thuis zou blijven. Deze week werd een maand, die maand werd een jaar en tot op heden ben ik niet meer teruggegaan naar die werkplek. 

Alles behalve normaal

Tijdens het eerste jaar wist ik niet wat er met me aan de had was, ik kon het ook niet uitleggen en niemand begreep me hierin, zelfs dokters niet. Omdat ik het niet uit kon leggen probeerde ik vaak “normaal” mee te doen maar van binnen voelde ik me alles behalve normaal. Ik had moeite met slapen, ik was continue overprikkeld, emotioneel, moe, mijn ogen deden raar, ik voelde me rusteloos en opgejaagd, ik was gevoelig voor licht en geluid en dit alles werd eigenlijk alleen maar erger. Ik ga niet liegen, het eerste jaar was moeilijk, érg moeilijk. Vooral het niet weten waar je aan toe bent en niet weten wie je kan helpen maakt het frustrerend en vermoeiend. Vragen als: “blijft dit voor altijd?” en “Word ik ooit nog beter?” spookten dagelijks door mijn hoofd. Maar niemand kon deze vragen beantwoorden, dus hoe kon ik dat dan?

Voor mijn ongeluk had ik een druk leven, ik werkte 5-6 dagen in de week, sportte 4 dagen in de week en had een druk sociaal leven. Ik was eigenlijk altijd wat aan het doen en wilde overal bij zijn. Na mijn ongeluk ging dat natuurlijk niet meer. Het moeilijkste was deze mentale struggle, want ik wilde niets liever dan mijn normale leven terug. 

Dankbaar voor alle hulp

Nu is het inmiddels 4 jaar geleden en voel ik me zoveel beter. Ik heb veel therapieën gedaan en erg veel gehad aan steun van lotgenoten. Ik ben nog niet 100% genezen, maar ik ben erg dankbaar voor alle hulp die op mijn pad kwam. Daardoor sta ik waar ik nu sta, iets waar ik 1,5 jaar geleden nog geen voorstelling bij kon maken. Ook merk ik nog steeds vooruitgang en ik weet dan ook zeker dat ik ooit bij die 100% ga komen, of in ieder geval erg dichtbij. Ik hoop dan ook dat niemand ooit de hoop opgeeft, herstellen is mogelijk. 

Onbegrepen

Omdat ik me in Nederland erg onbegrepen voelde qua zorg ben ik een community gestart (The Concussion Community) om de juiste therapie voor iedereen meer toereikend te maken. De lessen worden hier online gegeven door experts over de hele wereld. Beperk je dus niet tot de therapie in je eigen land, er is echt meer. 

Wil je ook lid worden van de community en toegang krijgen tot alle lessen? Dat kan! Ga dan naar: https://www.theconcussioncommunity.com/

Ik hoop jou daar ook te zien!

Liefs, Silvie 

Silvie kreeg in mei 2017 een scooterongeluk waarbij zij een hersenschudding en whiplash opliep. Omdat zij zich in Nederland erg onbegrepen voelde qua zorg, is zij The Concussion Community gestart, om de juiste therapie voor iedereen meer toereikend te maken. Er worden lessen online gegeven door experts over de hele wereld.