Dear cancer,

ik wil je vertellen…

Eens vertrok er een trein op weg door mijn leven en ik ging mee in een wereld van angst. Jij kanker, jij reisde vanaf het begin mee. Een lange tocht over hoge toppen en diepe dalen inmiddels. Af en toe stopte de trein in een middle-of-no-way om bij te tanken. Ik kon de overkant zien en het achterland, de wereld, de mensen, op een afstand. Hij reed steeds weer verder, met ons.

Ik blijf mijn hele leven reizen, volg wegen van twijfel, op zoek naar wat ik misschien nooit zal vinden. Altijd proberen iets te maken, niet te haten, echter, zoekend naar mooie woorden heb ik de liefde vaak verloren.

Heimwee

Heimwee, altijd heimwee naar iets wat ik niet meer ken. Ik was altijd onderweg, onrustig en onzeker, soms een hele dag of echter een moment. Voelde me verward. Zoveel woorden die niets zeggen, valse hoop, maar toch zal ik altijd mijn dromen trouw blijven, hoe ver weg soms ook. Want ik verlang naar een mooie gelukkige toekomst, naar liefde die het waar kan maken, naar mijn eigen plekje, het geen wat mijn hart kan raken, wonderen die bestaan en de liefde in mijzelf, dat wat alles vervult, geven en ontvangen.

4 jaar lang, genesteld in mijn genen. Ergens zat jij daar in mijn hoofd en je bent nooit meer weggegaan, wel soms wat afgestaan, af en toe. Mijn leven lang gedwaald, veel meegemaakt samen. Misschien beiden wel met een stil verlangen naar liefde, een vader, een moeder, een vriend, een mini-my, wie zal het zeggen. Eenzaam. Zo vaak kon ik niet meer, stress, vechten, overleven, bijna vallen maar steeds weer opstaan. Altijd heimwee… Ik denk dat je je lang in mijn enorme kracht hebt genesteld en gewacht, gevangen in die kracht, gewacht tot je toe kon slaan, in de momenten van uitputting, vertwijfeling en groot verdriet. Toen ik wankelde, op was en kwetsbaar als nooit te voor.

Waarom?

2 avonturen moest ik met jou beleven. Volledig uit mijn comfort-zone stappen en ronddwalen wilde je dat ik deed. Ook heb je me doodsangst bezorgd, paniek, woede, verdriet, nachten donker van angst, een rollercoaster aan emoties. Gek, iedereen heeft angst voor de kanker en als het er is, is er geen angst meer, dan is er alleen maar overleven. Ik vroeg, waarom? Ja, het heeft geen zin dat te vragen, maar zo is een mens. Jij hebt het me afgeleerd, ik doe het niet meer, wat is, dat is en wat komt, dat komt.

Ik heb met je geworsteld, me schuldig gevoeld, mocht immers nooit ziek zijn, wat had ik verkeerd gedaan? Veel mensen om me heen wisten wel, maar er is niemand die weet, echt kan weten. Domme pech, willekeur? Ja, natuurlijk zijn er factoren in mijn leven die je in de kaart spelen, ik ben een goede voedingsbodem voor jou, dat weet ik. Maar ik vraag niet meer, nee, en tegen alle mensen die het altijd “weten”, zou ik willen zeggen om me te helpen, accepteer mijn angst en mijn woede, ik heb het nodig dat ik het begrijp, maar kan dat? Vraag me iets, zeg niet hoe het is, of zwijg in liefde en kom dicht bij me.

Ik ga voor goud!

Ik heb nooit geweten dat mijn tiener leventje er zo uit zou zien. Of beter gezegd “ hoe ik moet terug kijken op mijn tiener jaren. Mijn tijd van kroegentochten werden een tijd van ziekenhuisbezoeken. Maar elke dag, elke minuut en elke seconde heb ik mijn gedachte nooit veranderd. En tot de dag als vandaag blijf ik voor goud gaan! Want ik word beter!

Er zit een CAN in CANCER~

En ik ben nooit van plan op te geven, want er is teveel in de toekomst.

Liefs Jantienne

Jantienne kreeg op 20-jarige leeftijd te horen gekregen dat ze een hersentumor heeft. Dit heeft haar leven veranderd. Ze hoopt met haar blogs zoveel mogelijk mensen te steunen en kracht te geven.