De wachtkamer van de huisarts

Sinds mijn hersenbloeding kom ik vaker bij de huisarts. Ik heb een goede huisarts die de tijd voor je neemt indien dat nodig is. Soms moet je dan wat langer wachten in de wachtkamer voordat je aan de beurt bent.

In de wachtkamer…

Ik had me deze keer goed voorbereid en oordopjes meegenomen. In de wachtkamer klinkt namelijk elke 10 minuten hetzelfde tokkel-melodietje. Ik krijg er een draaihoofd van en mijn energie lekt weg.

Maar dat was niet het enige. Vlak na mij kwam een jongeman binnen die precies in mijn blikveld ging zitten. Hij had airPods in en was lekker ontspannen met beide benen op de maat van de muziek mee aan het bewegen. Zijn beide knieën gingen omhoog en omlaag als een trilling. Elke keer weer. Daar ging mijn laatste restje energie verloren. 

Vervolgens kwam er een man binnen, gevolgd door een oudere vrouw. Ik kende haar wel, maar praten met haar was nu te vermoeiend. Door de oordopjes heen hoorde ik ze tegen elkaar praten: “Vreselijk he die muziek, ze spelen de hele tijd hetzelfde. Zouden ze niet iets anders hebben. Ze verwachten zeker niet dat je hier langer dan tien minuten zit. Kan dat niet anders?”

Mijn beurt

Eindelijk was het mijn beurt om naar de huisarts te gaan. Ik haalde de oordopjes uit mijn oren en ze keek me wat bevreemd aan. Ik legde haar uit: “De wachtkamer is te druk en de muziek is niet fijn, niet voor mij in verband met overprikkeling, maar ook anderen storen zich er schijnbaar aan.” 

Opnieuw naar de huisarts

Een paar weken later ging ik opnieuw naar de huisarts. Ik had een afspraak om 15.20 uur. Ik had mijn oordopjes bij mij en kwam de ruimte in. Opnieuw moest ik lang wachten. Maar ik was de enige in de wachtkamer en de muziek stond uit. Ik haalde opgelucht adem. Wat fijn dat ze zo meedenken!

Een half uur ging voorbij. Het duurde nu wel erg lang dus ging ik naar de receptie: “Wat is het heerlijk rustig in de wachtkamer. Zo fijn dat jullie meedenken. Kan je aangeven of ik nog lang moet wachten?” Ze keek me rustig aan en antwoordde: “ Mevrouw het is 14.20 uur. U bent een uur te vroeg. De huisartsen zijn nog visite aan het rijden. Komt u zo terug? Zal ik de tijd op een briefje schrijven?

Tijdens haar werk kreeg Susan een hersenbloeding (een SAB NNO). Na een aantal dagen ziekenhuis dacht ze wel weer beter te zijn, maar niets bleek minder waar. Een revalidatietraject volgde. Inmiddels werkt Susan helemaal niet meer. Ze heeft veel last van vermoeidheid, prikkels etc. Toch blijft Susan in mogelijkheden denken en probeert er het beste van te maken! Susan: “Dat levert soms verrassende dingen op.”

Lees hier de vorige blog van Susan