De vlek

Hersenletsel is als een vlek; het breidt zich langzaam uit over je leven.

Ik had wel door dat ik had geknoeid, een paar jaar geleden. Ik wist heus wel dat er iets niet oké was in mijn hoofd, na mijn hersenoperatie. Maar ik besloot het vlekje te laten voor wat het was. Toen ik eraan toe was om het onder ogen te zien – om te zien of ik het nog uitgewassen kreeg – was het al een grote, bruine vlek geworden. Het had zich in eerste instantie verspreid over mijn sociale leven. Langzaam aan. Eerst had ik geen zin meer in contact met buren, kennissen en collega’s. Daarna kostte het me steeds meer moeite vrienden te onderhouden die ik niet zo vaak zag. Vervolgens kwam het punt dat ik zelfs mijn beste vrienden nog maar af en toe zag, omdat het me simpelweg niet lukte om er energie voor op te brengen. Toen ik bij mezelf opmerkte dat ik verjaardagen of andere bijeenkomsten met familie probeerde te vermijden, was dat misschien wel het moment dat ik me echt van de vlek bewust begon te worden.

De vlek in mijn werk

Helaas was de viezigheid op dat moment ook al aan het doorsijpelen in mijn werk. Na de operatie was ik vlot en met goede moed weer aan het werk gegaan. Dingen gingen moeilijker en kostten meer energie, maar ik ging door. Tot mijn reserves op waren.

De vlek werd erkend en mijn revalidatietraject opgestart. De vlek zou nu uitgewassen worden, dacht ik. Maar nee. Hersenletsel geeft namelijk eerst een hele donkere, duidelijke vlek; je dagelijks functioneren, carrière, sociaal leven. Maar daarná zuigt de vlek nog onopvallend door, als een lichte kring die steeds groter wordt. Het besmet je ouderschap (als je kinderen hebt), je sport of hobby, je relatie, je financiële situatie, je huishouden, de manier waarop je op vakantie kan en wil, je zelfvertrouwen, je prioriteiten, je normen en waarden. Feitelijk sijpelt de viezigheid door tot in de verste uithoeken.

De beïnvloeding van de vlek

Het is niet zo gek, als je erover nadenkt. Hersenletsel zorgt ervoor dat je verandert. In de kern ben je natuurlijk nog jezelf, maar de schil daaromheen verandert wel degelijk. Voor jezelf kan dat lastig zijn om op te merken en te accepteren, maar ook de mensen om je heen moeten zich hier opnieuw toe verhouden. En op die manier heeft het hersenletsel invloed op al je relaties, in meer of mindere mate.

Een positieve keerzijde

Laat ik positief afsluiten: de veranderingen die ik bij mezelf heb opgemerkt – en ik hoop dat lotgenoten dat kunnen beamen – zijn lang niet allemaal negatief. Er zijn ook mooie dingen uit voortgekomen. Verdieping. Zelfliefde. Acceptatie. Het cliché dat je meer geniet van de kleine dingen; all true. Ik ondervind nu dat die verre randen van de vlek zo lelijk niet meer zijn, en dat er zelfs schoonheid huist in de rafelige, lichte randjes.

Ik zie nu in dat het niet enkel viezigheid is, maar een vlek met een gouden randje.

Mijke kreeg een aantal jaar geleden te horen dat ze een hersentumor had. Deze is verwijderd en bleek gelukkig goedaardig. Maar sindsdien moet zij leven met de gevolgen van hersenletsel. Ze werkt niet meer als verloskundige en heeft onder andere een heel kleine batterij en een hoge prikkelgevoeligheid.

Lees hier de vorige blog van Mijke