De trein rijdt verder…

Ik wil geen gevecht meer met je aangaan. Nee, ik vraag je, wat wil jij me duidelijk maken kanker? Wat wil je me ten diepste laten voelen en zien? Kan jij wel alle liefde voelen die ik in me heb? De liefde die er misschien ook wel voor heeft gezorgd dat ik nog steeds leef. Ben jij doordrenkt met mijn liefde, die liefde waar ik zelf vaak nog zo moeilijk bij kan; de Liefde voor mijzelf? Heb je je daarom steeds zo vroeg gemeld, om mij de weg te wijzen naar genezing? Ben jij dan uiteindelijk degene die dat lukt? Lichamelijk kan dat niet meer, heb je teveel beschadigd, verminkt, overvraagd. Maar liefde en rust voor mij?

Lieve mensen

Door jou kwam ik steeds in aanraking met zoveel lieve mensen. Ik ben met alle liefde en zorg omringd, ook vooral de artsen, de verpleegkundigen en de receptionisten. Zij begrijpen mij als geen ander. Al die mensen verdienen zoveel waardering, want die doen niet alleen hun werk, maar doen veel meer. Het heeft me vaak ontroerd en wat ben ik daar dankbaar voor. Het is letterlijk en figuurlijk als balsem op een wond. Het raakte me intens. Dat heeft me mede de kracht gegeven om door te gaan en dat neem ik allemaal mee, ook nu het weer stil wordt. En in deze stilte kan ik nog steeds een beroep op hen doen. Ze zullen me blijven volgen, in liefde en met al hun deskundigheid. Hoe ver we ook van elkaar zijn verwijderd. Dat zijn allemaal mensen die niet alleen horen maar luisteren, niet kijken maar zien, niet spreken maar praten, tijd hebben, begrip en mijn onbegrip begrijpen. Ze hebben mij enorm veel steun gegeven en daar ben ik erg dankbaar voor. Zonder hen was ik nergens. Dankbaar dat ik ze heb mogen ontmoeten en leren kennen. 

Liefs Jantienne

Jantienne kreeg op 20-jarige leeftijd te horen gekregen dat ze een hersentumor heeft. Dit heeft haar leven veranderd. Ze hoopt met haar blogs zoveel mogelijk mensen te steunen en kracht te geven.

Lees hier de vorige blog van Jantienne