De tijd

De tijd… ik heb ‘m…. meestal! Ik zie van de zijlijn, mensen haasten, die gedragen zich als idioot in het verkeer, omdat ze te laat van huis zijn gegaan en glippen voor hun beurt bij de bakker, omdat ze haast hebben. Het gejaagde in het verkeer en het licht niet in elkaars ogen gunnen bij voorrang verlenen. Ik zie het, allemaal vanaf de zijlijn.

Wat ben ik blij, dat ik de tijd wel heb. Ik creëer het meer, steeds meer, juist door meer de tijd te nemen voor dingen. Ik leer, het gaat me beter af, maar wil nog meer. Ik wil meer de tijd nemen. Ik weet en ik besef erg goed dat ik bevoorrecht ben. Ik ben een moeder, die altijd thuis is. Weliswaar voor medische redenen, afgekeurd, maar ik voel me absoluut waardevol. Ik ben waardevol voor ons, voor ons gezin, voor de familie en als ik ruimte over heb voor onze vrienden.

Dit is niet altijd zo geweest, ik heb me ook tijden waardeloos gevoeld. Ik heb me slecht gevoeld, ik voelde mezelf een nietsnut, die alleen terug wilde komen in de hectische maatschappij van tegenwoordig. Ik wilde meedoen, meedoen met de drukte van het leven. Ik wilde rennen van hot naar her en ik wilde niets missen. Ik kon het, ik kon dit een poos volhouden, maar uiteindelijk brak ik. Ik brak omdat ik mezelf totaal mentaal had uitgeput. En soms óók nog lichamelijk erbij.

Ik met mijn grote bek: “goed voor jezelf zorgen hè?” Ik kon het als de beste, ik liep mezelf continue voorbij, ik haalde mezelf in, een aanloop en een sprint om totaal uitgeput over de finish te komen. Al de handvaten van therapieën verdwenen, ik voelde me goed dus dat kan ik wel óf dat en oh ja …. ik ben er bij.

Dit is het, dit is waar ik mezelf voor wil behoeden. Dit is waar ik continue de mist in ben gegaan, de goede periodes. Het was geen hooi op mijn vork, maar het waren hele balen en dan weer compleet instorten. Dit wil ik niet meer, ik kan het ook niet, ik kan het mezelf niet meer aandoen en het niet meer veroorloven met mijn gezin. Mezelf compleet uitputten, afgebrand stond ik op….ik begon de dag al met 0-2.

Dus ik pak mijn tijd, juist nu, tussen de feestdagen door, niet even, maar nee ik pak mijn tijd. Ik richt mezelf op wat belangrijk is, mijn gezin, goed voor mezelf zorgen en als er nog ruimte over is, voor iemand anders er zijn. That’s it! Het voelt goed, ik krijg er grip op, ik vind berusting en krijg rust. Rust in mijn donder, ik krijg inzicht wanneer mijn klachten ontstaan, ik anticipeer erop en soms ook even niet. Soms vind ik het waard om juist even mee te doen, met de drukke maatschappij en tenslotte weer stilletjes te verdwijnen langs de zijlijn.

Fijne feestdagen lieve mensen!

Lees hier de vorige blog van Jeannette

Jeannette kreeg in 2007 een herseninfarcten heeft daar niet- aangeboren hersenletsel (NAH) aan overgehouden. Haar passie is schrijven. Daarom houd zij een weblog bij. Vooral om haar verhaal positief te delen en anderen hiermee positief te inspireren, stimuleren en motiveren.