De klapdeur

Toen ik mijn herseninfarct kreeg, kreeg ik meteen (de dag erna) ook de boodschap van één van de vele dokters die ik toen vluchtig zag tijdens mijn ziekenhuisopname: “Ja, mevrouw, u heeft helaas een beroerte gehad, maar u bent nog jong. Jongere mensen hebben doorgaans een betere prognose. U geraakt hier wel weer bovenop.” Dat was toen een mooie hoopgevende boodschap. Zo eentje uit de films waarbij een benarde situatie plots magisch wordt, alsof het hoofdpersonage uit het eigen, verzwakte lichaam treedt en zowaar superkrachten krijgt. Maar dit is geen film. Dit is mijn leven en tot nu toe is er weinig magie aan te pas gekomen.

Hoop

Die positieve, hoopgevende boodschap bleef wel nog heel lang in mijn hoofd spoken. Ook toen de medische onderzoeken niks opleverden, toen mijn revalidatie haperde, toen mijn epilepsie niet te temmen viel, toen ik mijn baan verloor, toen ik vervreemdde van mijn sociale netwerk, toen ik vervreemdde van mezelf… Telkens kwam dat stemmetje naar boven: “Maar ik ging hier toch weer bovenop komen?”.

De deur

Ja, ik ben jong en ik heb nog een heel leven voor mij. Maar tegelijkertijd is deze denkwijze een valkuil want het brengt zo’n waanzinnige druk met zich mee. Soms zorgt dit voor een stortvloed van maatschappelijke verwachtingen die telkens voor mijn deur staan, zelfs als ik die deur maar op een klein kiertje openzet. Het is vaak zo overweldigend dat ik de deur gewoon weer moet dichtgooien vooraleer het me weer opslorpt en vernietigt. 

En nee, dé deur is voor mij niet permanent gesloten. Maar echt open is ie ook niet. Het is voor mij eerder een klapdeur. Zo één zoals in vele horecazaken, een klapdeur die kraakt en piept telkens wanneer je er doorheen gaat en die ook best heftig kan terugschieten en dus eigenlijk constant open en dicht wankelt.

Niet echt open, niet echt dicht. Dat is voor mij het leven met niet-aangeboren hersenletsel op jonge leeftijd.

Lees hier de vorige blog van Nickie

Op 8 oktober 2020, in volle coronacrisis, veranderde het leven van Nickie heel plotseling. Tijdens de wekelijkse looptraining met de loopclub kreeg zij een (cva) beroerte, op 28-jarige leeftijd. Herstel en revalidatie volgden. Ze was kwaad en gefrustreerd. Eén van de manieren om daarmee om te gaan is door erover te schrijven. Dit doet zij voor ons, maar ook op haar eigen website. Ook heeft ze het boek Breinbreuk geschreven.

Wil je weten welke onderzoeken de Hersenstichting steunt naar Beroerte? Klik hier