De juiste weg

‘Wat is hersenletsel nou?’ ‘Waarom ben je altijd moe?’ Twee vragen die ik vaak krijg. Vandaar dat ik hier een poging ga doen tot een uitleg geven over het begrip NAH.

Je kan de hersenen zien als een kaart. Overal lopen wegen. Je hebt grote wegen, zoals snelwegen, maar ook kleine zijweggetjes en fietspaden. Soms, hier in Nederland -fietsland-, loopt er naast een fietspad in de bocht zelfs nog een zandspoor. Omdat wij Nederlanders te lui zijn om dat kleine stukje om te fietsen. En zo zien de hersenen er ook uit: vol met weggetjes.

Nou wil ik je vragen je eens proberen voor te stellen dat bij iemand met NAH de snelweg kapot is. Dit betekent dat je nog wel van A naar B kunt komen, maar dat je een keuze moet gaan maken tussen de volgende opties:

1. Je kiest er voor om in de file te gaan staan. Hierdoor wordt het druk en gaat alles langzamer, maar met een hoop geduld zal je uiteindelijk toch op je bestemming komen.

2. Je kiest voor een omweg. Het duurt misschien wat langer en je krijgt veel onnodige plekken te zien, maar ook op deze manier zal je uiteindelijk op punt B terechtkomen.

En dan is er nog optie 3. Je maakt een nieuwe weg. Je zult wat hobbels en kuilen tegenkomen. Misschien kost het je zelfs bloed, zweet en tranen, maar ook hierbij zal je uiteindelijk terechtkomen waar je wilt.

Als jij met je gezonde stel hersenen binnen een uurtje van punt A naar B rijdt, kost het je waarschijnlijk weinig energie. Het verkeer zat mee, een lekker muziekje op en gaan met die banaan, zoals we dat hier zeggen.

Maar, stel je eens voor, dat je over dat kleine stukje uren hebt gedaan. Constant langzamer of sneller moet rijden, vervelende mensen die je afsnijden. Daarnaast moet je de kaart erbij pakken, uitzoeken waar je zit en je vrouw –die erg haar best doet- heeft niet eens door dat ze de kaart op de kop houdt. Je raakt geïrriteerd, je rijdt nog eens drie keer verkeerd en je maakt eigenlijk het liefst een rechtsomkeert. Het idee dat als je straks eindelijk op je bestemming komt en je neefjes van drie, vijf en zes de hele tijd om je heen gaan lopen gillen maakt het er ook niet beter op.

En dat lieve mensen is voor ons -leden van het NAH-clubje- dagelijkse kost. Soms is je bestemming met geen mogelijkheid te bereiken, soms heb je niks te zeggen over welke omweg je neemt. Maar meestal kunnen de kleinste dingen al voelen als die reis. Het uit bed stappen en aankleden is een file. Een simpel gesprek kan drie gillende neefjes zijn. En ja, je houdt veel van je neefjes, dus soms heb je het er allemaal voor over. Maar niet elke dag en niet élk moment.

Groetjes Ilana

Lees hier de vorige blog van Ilana

Ilana heeft in 2014 een ongeluk gehad, waarbij zij een hersenkneuzing heeft opgelopen. Nu heeft zij een blog opgericht over hoe het voor haar is om te leven met hersenletsel. Ze wil hiermee graag mensen meer inzicht geven over de gevolgen van NAH en mensen met NAH steun bieden. Lees hier verder op haar website www.ikbenilana.nl.