De dag van de DBS-operatie

Het ging allemaal zo snel. Ik kreeg 10 januari 2018 te horen dat ik 25 januari al geopereerd werd.

Het was woensdagavond 24 januari 2018, zenuwachtig was ik niet echt, daar was de tijd te kort voor om over alles na te denken. Ik werd die avond opgenomen rond 19.00 uur op de afdeling chirurgie. Mijn ouders hebben me weggebracht. Ik kreeg de intake, hoe de dag van de operatie zou verlopen. Ook moest ik mijn haren al wassen met Betadine shampoo en kreeg ik mijn infuus al ingebracht. Ik had ook al mijn medicatie tegen angst ingenomen zodat ik goed kon slapen. Mijn ouders gingen daarna naar huis. Ik ben op tijd gaan slapen. Ze zouden mij om half 7 komen wekken.

Ijzeren frame

Ik heb die nacht heerlijk geslapen en werd inderdaad om half 7 gewekt. Ik kreeg mijn medicatie en verder niks meer. Om 7.15 uur werd ik opgehaald en naar de voorbereidingskamer van de OK gebracht. Daar werd mijn ijzeren frame klaargemaakt. Ik mocht op de stoel komen zitten en kreeg behoorlijk wat morfine via het infuus. Je voelt wel dat ze aan het boren en schroeven zijn. Maar het besef was behoorlijk ver weg.

Nadat het frame op zijn plaats zat, mocht ik weer op bed gaan liggen. Ik kreeg rollen in mijn nek, anders kon ik niet liggen met mijn hoofd en dat frame. Na een kwartiertje werd ik naar de scan gebracht. Ik werd helemaal vast gezet met het frame zodat ze de scan zo precies mogelijk kunnen maken. De chirurg zei dat de scan uitstekend was gelukt en dat ik heel stil had gelegen.
Na de scan werd ik terug naar boven gebracht en moest ik wachten totdat ze me kwamen halen voor de operatie. Ik had knallende hoofdpijn van het frame. Gelukkig kreeg ik genoeg pijnmedicatie en viel ik in slaap.

De operatie

Om half 12 werd ik opgehaald voor de operatie. Ik werd voorbereid en naar de operatiezaal gebracht. Daar werd ik overgelegd van het bed naar de tafel. Toen ik goed lag, zeiden ze ‘binnen een paar seconden ben je weg’. Ik telde tot drie, maar drie haalde ik al niet meer.

Om half 4 kwam ik weer bij, ik was heel suf en voelde aan mijn hoofd of het frame eraf was. Dat was eraf, maar ik voelde ook dat het half kaal was. Daar schrok ik wel even van, vooral omdat ze hadden gezegd dat er maar twee smalle banen gemaakt zouden worden en je haar eroverheen zou vallen waardoor je het niet zag. Nu was het wel heel duidelijk.

Controles

Om half 5 ben ik naar de afdeling psychiatrie gebracht. Ze hebben toen mijn ouders gebeld dat alles goed was gegaan en op de afdeling was. Ze deden de controles en ik ben gelijk weer gaan slapen, was erg misselijk van de narcose en heel suf, het voelde net of er een vrachtwagen over mijn heen was gereden. Alles deed zeer omdat ze ook gelijk de batterij van de stimulator in mijn borstkas hebben geplaatst en de draden lopen langs binnen vanuit mijn schedel langs mijn oor door mijn hals naar mijn borstkas. Om half 9 was ik weer een beetje aan het opknappen en heb ik wat gegeten en gedronken. Daarna heb ik mijn ouders nog even gebeld. Die waren erg blij dat ze mijn stem hoorde.

Regelmatig werden de controles gedaan en na 23 uur mocht ik even uit bed. Ook s ’nachts hebben ze een paar keer de controles gedaan. s ’Morgens was het allemaal wel vreemd. Ze zouden me komen wekken, maar dat was niet het geval. Ook zouden ze mijn medicijnen komen brengen en ontbijt. Maar die moest ik zelf gaan halen en ook zelf naar het ontbijt gaan. Na het ontbijt ben ik weer gaan slapen. s ’Middags zou de arts nog komen en s ’avonds zou ik naar huis mogen. Dit was ook zo.

Herstellen

Om 19.00 uur kwamen mijn ouders me halen en mocht ik mee naar huis om daar verder te herstellen. Ik mocht 8 weken geen auto rijden, fietsen, niet tillen, geen beslissingen nemen, niet alleen zijn etc. Ik mocht alleen maar wat wandelen en veel slapen, rusten en liggen. Daarom heb ik 8 weken bij mijn ouders gewoond, om te kunnen herstellen. Zij gingen dan ook steeds mee naar het ziekenhuis, dit was na de operatie iedere twee weken. Na twee weken werd eigenlijk mijn kastje aangezet. Maar deze stond al aan. Dat was erg fijn.

Karin

Karin heeft sinds haar 8e last van angst- en dwangstoornissen. Hierdoor werd ze ook depressief. Ze onderging in januari 2018 een Deep Brain Stimulation operatie en hoopt op een leven waarin dwang en angst haar leven niet meer beheersen.

Lees hier de vorige blog van Karin