De boodschappen

Ik wil graag de lezers van mijn blogs inzicht geven in hoe het is om te leven met een NAH. Regelmatig komt toch die ene vraag naar boven: ‘Waarom kun je niet werken?’ Natuurlijk hoef ik me niet te verantwoorden. Mensen die er verstand van hebben, hebben keurig beschreven in hun verslagen waarom ik dat niet meer kan. Maar ik wil het toch graag op mijn manier uitleggen, zodat mensen die vraag niet meer hoeven te stellen.

Om u een idee te geven zal ik vertellen hoe ik mijn boodschappen doe.

Boodschappen doen op zijn Irma’s

Boodschappen doen; het is iets waar je niet aan ontkomt. Het moet. Ook als je een NAH hebt. Ik heb het opnieuw moeten leren, met begeleiding. Het begint al thuis met het maken van een goed lijstje. Dan even goed nadenken voordat ik de deur uit ga: Portemonnee met pinpas en muntje, boodschappentassen, eventueel lege flessen, mijn lijstje, fietssleutel, huissleutel. Dan kan ik de deur uit. Voordat ik op weg kan moet mijn fiets naar buiten. Ik fiets, vanwege evenwichtsproblemen, op een driewieler dus de fiets is zo’n 80 cm breed. Ik stap op in de parkeergarage onder in de flat. Een paar meter verder stap ik weer af om de tussendeur open te zetten (deze blijft niet vanzelf open staan, dus ik moet er even iets tussen zetten). Als ik de deur door ben moet ik dus weer afstappen om de deur weer dicht te doen en om alvast op het knopje van de lift te drukken. Dan moet ik zorgen dat ik snel weer op de fiets zit zodat ik de tijd heb om de lift in te rijden (de deur gaat vrij snel weer dicht). Boven zit de knop van de deur (die gelukkig sinds kort automatisch is). Ik rijd vanuit de lift zo naar buiten.

Bijkomen

Eenmaal buiten sta ik vijf minuten stil om bij te komen. Het steeds op en af stappen kost veel energie. Ik fiets rustig naar de supermarkt, ik parkeer mijn fiets, zet hem op slot en haal mijn tassen van de fiets. Als dat gedaan is dan kan ik naar binnen. Oppassen voor het afstapje en goed uitkijken bij het oversteken van het fietspad. Eenmaal binnen pak ik een winkelwagen en mijn lijstje. Eerst mijn groente en fruit, daarna het vlees. Dan ben ik al op de helft van de winkel, daar is de koffie! Even rustig zitten, folder doorbladeren, koffie drinken en mijn lijstje nog eens bekijken. Ik ben al moe maar ik kom tot rust en na tien minuten kan ik weer verder. Frisdrank, voer voor de kat, koffie, brood, melk, het is iedere week hetzelfde maar toch heb ik mijn lijstje nodig.

Alles bij elkaar ben ik maar vijftien tot twintig minuten bezig met het verzamelen van mijn boodschappen, maar toch ben ik echt moe als ik bij de kassa kom. Daar gaat alles rustig, een voor een op de band. Het kan niet sneller, want ik moet het met één hand doen. Dan alles weer een voor een in de tassen. Aan de kassa voel ik mij altijd zo traag als ik zie hoe snel andere mensen het doen. Toch neem ik mijn tijd en wil ik geen hulp, want het heeft me zoveel gekost om het helemaal zelf te kunnen doen. Sinds ik het weer zelf kan, wil ik het ook zelf doen! Het afrekenen gaat ook rustig, soms sta ik even te tobben met mijn portemonnee, maar als ik mijn pas eenmaal in mijn handen heb dan kan ik afrekenen. Klaar met de boodschappen, nu moeten ze naar huis.

Op de fiets

Ik loop met mijn winkelwagen naar mijn fiets. De boodschappen heb ik zo verdeeld dat het gewicht goed verdeeld is (ook daar moet ik op letten), zodat ik ze zelf in mijn fietsmand kan tillen. Soms heb ik toch echt teveel en dan vraag ik iemand om mij te helpen, maar meestal lukt het wel. Mijn fiets van slot zetten en daarna ga ik, met een diepe zucht, op mijn fiets zitten. Ik blijf een paar minuten zitten voordat ik het wagentje terug ga zetten. Daarna fiets ik rustig naar huis. Als ik veel boodschappen heb dan kan ik de tassen niet naar mijn appartement sjouwen. Dus ik zet mijn fiets dicht bij de deur en ga naar boven om mijn karretje te halen. Terug beneden zet ik de boodschappen een voor een op het karretje. Dan ga ik naar boven met mijn boodschappen. De dingen die in de vriezer of koelkast moeten ruim ik op en de rest blijft even staan, omdat ik echt even moet rusten. De rest komt straks wel, eerst koffie! Na de koffie eerst naar beneden om mijn fiets binnen te zetten, anders vergeet ik dat. Daarna ruim ik de rest van de boodschappen wel op.

2,5 uur verder

Vanaf het begin van dit verhaal tot het einde ben ik 2,5 uur verder. Dat deed ik vroeger in minder dan een uur. Toch vind ik het niet erg. Ik ben blij dat ik het zelf kan! Alles kost meer tijd nu. Boodschappen doen is natuurlijk niet het enige wat ik doe op een dag. Ik probeer ook mijn huis een beetje netjes te houden. Heb twee keer per week fysio. Ga twee keer sporten, twee ochtenden naar het Zorgatelier en één ochtend help ik op een basisschool. Ik ben blij dat mijn week op deze manier gevuld is. Ik heb baat bij de structuur en ben blij dat ik het allemaal weer kan. Maar de vraag waarom ik niet kan werken vind ik dus moeilijk te beantwoorden. Eigenlijk zou ik moeten zeggen: ‘Ik heb een fulltime baan, namelijk een leven met NAH.’ Maar mensen zullen dat niet begrijpen, u misschien wel na het lezen van dit verhaal.

Lees hier de vorige blog van Irma.

Irma onderging eind 2009 een hersenoperatie waarbij een meningeoom (tumor vanuit het hersenvlies) verwijderd werd. Helaas was er een complicatie, een beroerte na de operatie had ernstig gevolgen; halfzijdige verlamming en niet zichtbare restverschijnselen. Na een lang revalidatietraject bleken de restverschijnselen zodanig te zijn dat zij volledig arbeidsongeschikt werd verklaard. Irma heeft een zeer positieve instelling en de sterke wil om zelfstandig te zijn. Hierdoor is zij ver gekomen. Ze schrijft graag over haar leven met NAH.

Ook heeft Irma een autistische zoon, die helaas door zijn aandoening niet meer thuis woont.