Corona gaat verder…

Wil ik mijn verhaal schrijven, is de computer verouderd in de beveiliging. Nu ben ik net gewend aan deze computer. Dat was al een hele klus voor mij!

En dan hoor ik Kees tegen mijn dochter aan de telefoon zeggen dat alles onder controle is. “Ja, je moeder komt de supermarkt niet in. Ik pas goed op haar!”

Gemis aan prikkels

“Nou, wil je even komen zitten Kees? Niks onder controle hier hoor. De headquarters (mijn brein) zijn behoorlijk van slag. Het project huisarrest leek bijna klaar en toen komen er nog meer weken bij! Ik ga vastlopen hier. Het huis is schoon, de tuin steriel. De vriezer vol bakproducten en mijn teken- en schilderprojecten zijn ook afgerond. Ik denk dat ik prikkels mis.” Kees kijkt mij met grote ogen, stomverbaasd aan.

Natuurlijk, ga ik door. We zijn bevoorrecht. We wonen met zijn tweeën, maar ik mis enorm de aanloop. Face-timen vind ik zo lastig. Op de één of andere manier praat ik altijd tegelijk met de ander. En kan ik niet goed luisteren, want ik ben druk bezig om de rust in het gesprek te houden. Mijn noisereduction koptelefoon is fantastisch hoor, maar als ik denk iets te kunnen zeggen, is de ander al weer begonnen met praten en moet ik onthouden wat ik wilde zeggen.

Nog steeds huisarrest

Echt ik vind het mooie weer geweldig, maar waar moet ik naar toe fietsen? Kapper en mijn favoriete winkels zijn dicht. Ik ben er klaar mee hoor! Ik mis de bibliotheek verschrikkelijk.

“Een ding”, zegt Kees, “dat huisarrest blijft van kracht. Zeker met jouw longen! Ga nog maar even op de loopband”. “Nou, die gaat meteen na dat coronagedoe op marktplaats”, probeer ik nog.

Zucht…ik kan het echt even niet zo goed met mezelf vinden. “Nou, dat is toch mooi, een nieuw project”, geeft Kees aan. Hij staat op en gaat vrolijk verder met de buitenboel te schilderen.

Nee hé, zit ik nog met mezelf opgescheept!!

Wordt vervolgd…

Lees hier de vorige blog van Pip