Een rib uit m’n lijf
20 december, 2024
Donderdag 09 april 2020
Na twee weken in een bubbel ‘reis Costa Rica’ verkeerd te hebben, beland ik bij thuiskomst in de volgende bubbel genaamd ‘Corona’. Vooral die laatste vind ik maar een maffe ervaring. Toch meer een soort ‘reset’, dat is hoe ik het beleef.
Maar voor ik in de ‘Corona-bubbel’ beland, bevind ik mij op een vrijwel leeg vliegveld in San Jose waar de maatregelen nogal strikt worden nageleefd. Mijn reisgenoot is een nuchtere vrouw die in mijn ogen al helemaal voorbereid is op het leven in Nederland mét Corona. Ze weet goed wanneer en hoe en met wat schoon te maken. Op een gegeven moment schuift ze mij een pakje desinfecterende doekjes toe en zegt me mijn stoel in het vliegtuig heel goed schoon te maken. Een lief gebaar.
Eenmaal in het vliegtuig vergeet ik het bijna. Net op het laatste moment doe ik precies wat ze me gezegd heeft te doen. Zo, ik ben er klaar voor. Laat de reis nu maar komen. De reis is een tikkie anders dan gebruikelijk. Na een rondje door een controleur uit Costa Rica, zie ik wat stewardessen met mondkapjes. Die laten zich de rest van de reis niet meer zien. Eten wordt zo snel mogelijk uitgeserveerd.
“Gezondheid. Survival of the Fittest. Dat is hoe ik deze tijd beleef. En omdat mijn weerstand minder groot is dan bij anderen weet ik dat ik er goed aan doe gezond(er) te zijn. Meer bewegen en gezonder eten.”
Dat de mannen links en rechts van mij lopen te hoesten, is ineens voor mij een probleem. Shit, had ik maar een mondkapje, denk ik. Links is nog helemaal niet bekend met de Corona regels en doen wat ik zojuist heb gedaan. Op rechts zit een oude Duitse man met wie het lastig contact maken is. Hmm, hoe pak ik dit aan? Zeggen? Maar dan gebeurt hetgeen wat ik niet zag aankomen. Ik hoest zelf! Eenmaal thuis komen er airco-klachten die verdomd veel op de Corona klachten lijken. Lekker dan. Gelukkig gaat dit weer voorbij.
Maar dat ken je mij nog niet. Deze reset, genaamd Corona, ga ik mij zo snel mogelijk eigen maken, is mijn nieuwe voornemen. Het is namelijk de nieuwe werkelijkheid en dus lijkt me dit de handigste manier. Ik ga dus al snel ijverig aan de slag met allemaal schema’s die betrekking hebben op het leven van mij en die van mijn zoontje. Belangrijke zaken waar ik voor moet zorgen en ook een soort dagschema voor een prettige structuur. Er is ook een schema met de Corona regels waar ik op terug kan vallen mocht ik ze vergeten zijn.
Gezondheid. Survival of the Fittest. Dat is hoe ik deze tijd beleef. En omdat mijn weerstand minder groot is dan bij anderen weet ik dat ik er goed aan doe gezond(er) te zijn. Meer bewegen en gezonder eten. Voldoende rust lijkt me nu geen probleem. Bij thuiskomst let ik op mijn boodschappenlijstjes. Wat staat erop? En ook alle maaltijden houd ik bij. Wat eet ik, wanneer eet ik en is de hoeveelheid ok? Dan het bewegen. Dagelijks sowieso. Een uur wandelen per dag en 2 x 5 minuten inspanning. Hardlopen is waar ik aan denk. Dat beviel me wel.
Op momenten van rust bedenk ik me weer hoe een fascinerende tijd dit is. Het jaar 2020. Net begonnen en nu al legendarisch. Hier kan niemand omheen. Iedereen zal er iets mee moeten. De wereld zal veranderen. Is veranderd. Het oude bestaat niet meer. Maar ook denk ik dat het mooie dingen gaat brengen, dit Corona virus.
In mijn leven is er niet al teveel veranderd. Dat scheelt denk ik wel. Sterker nog, ik zie mooie dingen. Nu al. Rustige straten, quality time met mijn zoontje, opbloeiende creativiteit en ik leef duurzamer en gezonder. Ook de mensen vind ik over het algemeen erg vriendelijk doen, nemen meer afstand dan nodig of lachen me toe. Daar word ik zo blij van.
Wens iedereen een goede gezondheid toe!
Vera heeft van kleins af aan aanvallen van epilepsie en nog steeds komen ze dagelijks voorbij. Ze is oprichter van Stichting VeraVitaal Foundation en schrijft graag over haar leven. Ook is zij actief op Facebook.