Collega’s

Sinds Koos een herseninfarct gehad heeft, is hij arbeidsongeschikt verklaard. Door de combinatie van lichamelijk letsel en vermoeidheid is het voor hem onmogelijk om te werken. Dat betekent dat hij veel thuis is. Lange dagen, alleen thuis. Inmiddels heeft hij een invulling gevonden om die dagen door te komen. Ritme is daarbij belangrijk. Het leven wordt voorspelbaarder, waardoor er minder energie nodig is.

Koos’ ritme is sinds begin maart behoorlijk verstoord, omdat ik vanwege COVID-19 vanuit huis werk. Ik werkte wel vaker een dagje thuis en was dan gewend om aan de eettafel in de woonkamer te werken. Dus ook nu werd de woonkamer mijn kantoor. Ik ben echter niet de meest geordende persoon als ik aan het werk ben. Na één dag lag de eettafel bezaaid met notitieboeken, pennen, opladers, lege kopjes. En ach, waarom een clean desk policy? De volgende dag moest ik toch weer aan het werk.

Rommel

Voor Koos was dit onopgeruimde woonkantoor een doorn in het oog. Hij kan slecht tegen prikkels, en rommel veroorzaakt veel onrust in zijn hoofd. Na een paar dagen verhuisde ik mijn kantoor naar een kamer op de bovenverdieping, ook omdat ik zelf meer behoefte had aan scheiding tussen werk en privé. Aan het einde van de dag trek ik de deur achter me dicht en zit mijn werkdag erop. Voor Koos geen rommel in het zicht en ik kan mijn werk makkelijker achter me laten.

Waar ik normaal gesproken gezelschap heb van vele collega’s, kom ik nu vooral Koos tegen bij de koffiemachine. En ja, dan moet hij regelmatig horen waar mijn vorige Skype vergadering over ging, wat die ene collega tegen me zei of dat ik stress heb voor een deadline. Hij is vaak de enige in de buurt om mijn hart te luchten. Ik beken eerlijk dat ik er niet altijd rekening mee houd of dat wel gelegen komt. Soms ligt hij net te rusten of is hij bezig met iets anders waar hij aandacht en energie voor nodig heeft, en zorg ik vooral voor overprikkeling.

Werkstress

Na een werkdag diende een uur reizen met het ov vaak als een buffer om mijn werkstress kwijt te raken. Als Koos bij thuiskomst dan aan me vroeg hoe mijn dag was, kon ik meestal een gefilterde samenvatting te geven. Die reistijd is nu beperkt tot één trap af lopen. Dus… Je raadt het al. Ik heb nu de gewoonte om na het einde van mijn werkdag een uurtje te fietsen op de hometrainer. Goed om mijn energie kwijt te raken. En, laat ik eerlijk wezen, ook die Coronakilo’s.

Naast partners zijn we nu dus ook ‘collega’s’ van elkaar en zullen we beiden aanpassingen moeten doen in onze dagindeling. Daarom leggen we aan het begin van de dag onze planningen naast elkaar. We spreken af wanneer we gaan lunchen, hoe laat ik klaar ben met werken, wie de hond uitlaat. Zo verloopt de dag zo voorspelbaar mogelijk en proberen we beiden een nieuw ritme in ons leven te vinden.

Marian haar man kreeg op 37-jarige leeftijd een herseninfarct. Dat was voor hem uiteraard heel heftig, maar ook voor haar als partner. Ze worden nu allebei nog steeds geconfronteerd met de restverschijnselen. 

Lees hier de vorige blog van Marian