Bliksempjes

Eindelijk was het zover. Mijn schoonzus en ik gingen de Sunset Walk in Noordwijk lopen. Wat hadden we er zin in! We zijn op tijd van huis vertrokken, omdat we ongeveer anderhalf uur moesten rijden en we niet wisten hoe het op de weg zal zijn. Ook moesten we even zoeken waar het was.

Het weer

Het weer zat niet mee die dag. Ach zeiden we misschien wordt het nog minder. Maar dat werd het helaas niet. Het werd alleen maar erger. Terug naar huis wilden we niet dus in Noordwijk aangekomen gingen we op zoek naar een parkeerplaats. We parkeerden de auto en we bleven nog in de auto zitten tot het misschien iets minder hard ging regenen. We waren toch ruim op tijd.

Bliksempjes in mijn ogen

En toen ineens zomaar uit het niets werd mijn zicht vreemd. Ik merkte het al. Het zal toch niet. Jawel dus. De bliksempjes kwamen in mijn oog. Waarom nu? Waarom op dit moment; deze dag? Ik had me zo verheugd op dit uitje! Mijn schoonzus vroeg of ik naar huis wilde. No way. Ik heb hier zo naar uit gekeken. Ik nam alvast pijnstilling in voor als er misschien hoofdpijn op kwam zetten. Terwijl de bliksempjes nog in mijn oog bezig waren besloten we de auto uit te gaan en richting het strand te lopen. Misschien was dit niet verstandig van me maar in de auto werd het ook niet beter en misschien deed de frisse lucht me wel goed. Nou fris was het zeker. De krullen die ik s’ morgens in mijn haar had gezet, waaiden er spontaan uit. De bliksempjes in mijn oog hadden het ook naar hun zin, want ze stopten niet.

Pizzeria

We liepen naar een pizzeria. We gingen daar op het overdekte terras zitten en bestelden drinken en pizza. Maar probeer je voor te stellen dat ik dus nog steeds dat vervelende zicht had. En langzaam sloeg het over op mijn spraak en op mijn luisteren. Die holle ruimte. Dat geluid. Ik deed zo mijn best en wilde me ook niet laten kennen tegenover mijn schoonzus. Zij keek hier ook zo naar uit. Ik wilde niet de spelbreker zijn. Van de pizza probeerde ik een paar hapjes te nemen, maar het smaakte niet. Toen begon mijn hand. Die tintelingen waren killing. Wat een rot gevoel.

We bleven bij de pizzeria zitten want het was toch vreselijk weer buiten. Het liefste zou ik even gaan liggen. Maar ja dat ging niet. Ik probeerde zo normaal mogelijk te doen. En het er niet over te hebben. Want opgeven is geen optie. Ik ga de Sunset walk lopen. We zaten ongeveer een uurtje bij die pizzeria. Die vervelende bliksempjes waren weg gezakt. Het holle geluid was weg. Het praten ging beter. Alleen mijn arm, hand en vingers dat was er nog steeds. Vervelend rot gevoel. Ik was blij dat ik mijn pizza nog had laten staan want die heb ik nog lekker opgesmikkeld. Hoofdpijn had ik gelukkig niet gekregen.

Zanderige bedoeling

Het weer bleef maar slecht. We besloten toch een stukje te gaan lopen en rond te gaan kijken. Maar het was eigenlijk niet te doen zo een vies en grauw weer. Regen en wind. We werden gewoon gezandstraald op het strand en dat deed pijn. Die korrels zand in je gezicht. En ineens merkte ik dat het gevoel in mijn arm weg was. Ow ik was zo blij. Ik voelde me niet geweldig, maar de aanval was een kleintje en daar bleef het bij.

Uiteindelijk werd de Sunset Walk gecanceld in verband met het slechte stormachtige weer. We kregen wel onze medailles. Wat super lief was. Maar voor mijn schoonzus en ik was het dan niet verdiend. We besloten om samen toch die kilometers te gaan lopen door Noordwijk. Het ging steeds harder stormen en uiteindelijk zijn we naar de auto gegaan en op het gemakje terug naar huis gereden.

Trots

Terugkijkend op deze dag ben ik trots dat ik door heb gezet. Het was misschien niet verstandig maar ik weet nooit van te voren hoe een aanval uit gaat pakken. En ik wilde mijn dag weer niet laten verpesten door dat. Het was niet door mij dat we naar huis zijn gegaan en dat voelt toch wel een beetje goed. 

Het is jammer van de Sunset Walk maar volgend jaar komen we zeker terug!

Lees hier de vorige blog van Petra

Petra wil graag haar ervaringen delen, omdat deze aandoening vaak wordt onderschat. En zodat andere mensen met (aura) migraine weten dat ze niet de enige te zijn met deze vervelende klachten.