Blauwe reflectie

Ik kijk haar aan en zie de helderblauwe ogen in het gebruinde gelaat. De kuiltjes in haar wangen verraden haar glimlach. Ik groet haar, geen reactie, ze lijkt afwezig. Langzaam glijdt haar onderzoekende blik over mij heen en nu en dan mompelt ze iets onverstaanbaars. Licht gegeneerd went ik mijn hoofd af. ‘Durf je mij niet aan te kijken?’ vraagt ze spottend. ‘Natuurlijk wel, waarom niet? Nou vertel, wat zie je?’ Even is ze stil. ‘Ik zie een kuil aan de linkerkant van je slaap. Hoe is die ontstaan?’ Ik negeer haar vraag en besef dat ze een scherp observatievermogen heeft, want zo diep is kuil niet, de meeste mensen zien het pas als het ter sprake komt. Ongeduldig herhaalt ze haar vraag. ‘Je bent een sticky beak, antwoordt ik haar. Ik ben een wat? Je hebt mij wel verstaan, en trouwens, je weet dondersgoed wat ik bedoel.’

De bewuste vrijdag

Rustig vertel ik haar over die bewuste vrijdag, nu bijna tien jaar geleden. Over de oude scheepswerf, de bijna gejatte schoenen, de wildemansrit, het interview, het nachtelijk kat-en-muisspel, het witte labyrint, het drollenincident, de streken in de fixfabriek, de duivel en de washand, de knappe koppen, de donkere krochten, het A-4tje, de bebloede vlechtjes, Willempie, het ALS-monster, de onbedoelde trap, de zeehond, de theezakjes, het vriendje, de verhaspelde woorden, de kleurrijke figuranten, de disco, het abacradaba, de Chinees, het virus, de reisgenoot, de angsten, de gele bussen, de kaartenbak, de hemeltergende testen, de wildemansrit, het afscheid, het protocollenparadijs, de aangepaste apenkooi, de ontrafelende knoop, de fladderende huismus, de zoete overwinning, het nieuwe tijdperk en de grote droom.

Geboeid luistert ze naar de waterval van woorden die alleen onderbroken worden door haar aanstekelijke schaterlach. Als de woorden weggevloeid zijn vraagt ze of dit het hele verhaal is. ‘Nee, dit is slechts het begin. ‘Het begin?! Ja, het begin van mijn reis.’ Enthousiast vertel ik verder over een nieuwe lector en haar verzoek, de passerende studenten, de nieuwe vriendschappen, de digitale contacten, de wetenschappelijke onderzoeken, de egostrelende interviews en het bijzondere fotoboekproject. Tijdens de monoloog werpt ze af en toe een plagende blik in mijn richting.

Ik zie haar ogen sprankelen, haar mond heeft haast, ze is in haar element en de energie lijkt onbeperkt.

Jubileumjaar

‘En als klap op de vuurpijl in dit jubileumjaar: twee bijzonder gave verzoeken’. Zonder af te wachten ratelt ze verder: ‘mijn neuroloog heeft mij gevraagd of ik als ervaringsdeskundige de bestaande folder over sinustrombose van commentaar wil voorzien. En de tweede? Een presentatie voor lotgenoten dit najaar ergens in het land. Deze verzoeken hè, dat zijn dé ultieme revanches op die gehavende bovenkamer van mij’. Uitdagend kijkt ze mij aan met een blik van ‘nu jij weer’. Ze heeft gelijk, het is een wonder dat haar alfabet weer in de juiste volgorde staat. Een ogenblik later grijns ik haar toe en zeg: ‘weet je wat jij moet doen? Schrijf alle verhalen op en maak nieuwe verbindingen’. Twee helderblauwe ogen kijken mij verwonderd aan.

Lees hier de vorige blog van Elisheva

Elisheva heeft in 2011 niet-aangeboren-hersenletsel opgelopen als gevolg van een Sinustrombose met hersenbloeding. Ze wil met haar blogs graag andere mensen hebben met het verwerken van een vergelijkbare traumatische gebeurtenis. Columns van andere mensen hebben haar namelijk ook geholpen! Bekijk de blogs op haar eigen website.