Blad voor de mond

Sinds december houd ik geen blad meer voor de mond. Dat wil zeggen, ik flap alles er uit en heb totaal geen filter meer. Nu was ik altijd al iemand die zei wat ze vond, maar dit gaat wel een stapje verder.
Soms levert dit ook grappige situaties op, zoals in het verkeer. Als iemand iets raars doet in het verkeer dan laat ik dat vanachter het stuur direct uitbundig weten.

“Mam, ik wist niet dat jij vloekte”

“Mam, ik wist niet dat jij vloekte”, is toch wel een veelgehoorde opmerkingen als 1 van de kinderen meerijdt. Dit leidt vaak wel tot hilariteit, want soms schrik ik er zelf ook wel een beetje van.
Maar soms is het toch wel gewenst als je je even stil houdt en even niet je mening geeft. Ik merk dat voornamelijk in gesprekken die erg intensief zijn en waar ik al op een wat negatieve manier tegenover bepaalde personen zit, vanwege gebeurtenissen in het verleden. Ik moet er dan keihard aan denken niet zomaar alles er uit te gooien. Soms moet je de lieve vrede nu eenmaal bewaren. Ik zeg niet dat dat altijd lukt, want ik wil wel graag mijn stem en mijn mening laten horen.

Nors

Wat wel lastig is, is dat mijn uitlatingen er soms nogal nors uitkomen, terwijl ik dat helemaal niet op die manier bedoel. Ik wil dan iemand graag even helpen of navragen of hij/ zij nagedacht heeft over iets. Ook Nick, mijn man, vraagt weleens waarom ik boos reageer, terwijl ik dan helemaal niet boos ben. Ja, na die vraag natuurlijk wel, haha.

Een klein blaadje voor de mond nemen zou wel helpend zijn dus, maar aan de andere kant moet ik mijzelf juist goed uiten. Ik moet goed aangeven waar mijn grenzen liggen, wat ik wel en niet aankan, wanneer de prikkels te veel worden, wanneer het voor mij “op” is.

Selectief een blad voor de mond

Dus dat blad moet ik heel selectief leren te gebruiken. Ik moet hem bij mij hebben en gebruiken op de juiste momenten. Dat is soms lastig, want het lucht ook weleens flink op om gewoon even alles eruit te flappen. En zo moet ik met mijn NAH, iedere dag, ieder moment, afwegen of ik mijn blad tevoorschijn haal of dat ik hem bewust weg laat. Vaak is dat een lastige keuze en soms kies ik verkeerd, maar dat ik nu al betere keuzes maak dan een paar maanden terug, daar ben ik wel trots op, dat durf ik zonder blad voor de mond te zeggen.

In december 2022 liep Rosalie hersenvochtlekkage op, gevolgd door een hersenvliesontsteking. Sindsdien staat haar wereld op zijn kop. Ze heeft last van overprikkeling, vermoeidheid, kom soms niet op woorden, heeft last van stemmingswisselingen en is soms vergeetachtig. Ze blogt om meer begrip te krijgen voor haar lotgenootjes.