Automatische piloot

Meestal ga je vlak na het krijgen van een diagnose, of het ervaren van elke andere traumatische gebeurtenis, over op de automatische piloot. Ik heb dat zelf ook zo ervaren. De schrik zat er diep in.

En hoe nu verder?

Het lijkt wel alsof je alleen gericht bent op bijvoorbeeld “en hoe nu verder?” En dat je erg je best doet om vooral alles als vanouds te doen. Soms is het een handelen zonder echt te voelen of te denken.

Vooral niet te veel denken en ook niet te ver vooruitkijken. Sommige horrorscenario’s in je gedachten zijn erger dan achteraf zal blijken. Emoties etc. worden dan ook niet echt toegelaten. Je wilt geen zwakte laten zien. Je bent bang om je daarin te verliezen en je dan machteloos voelen.

Dit is een automatische reactie om ervoor te zorgen dat je de situatie zo goed mogelijk doorkomt. Een soort zelfbescherming. De automatische-piloot is soms je begeleider.

Je omgeving

Soms help het om erover te praten en soms kun je het beter laten. Je omgeving speelt een belangrijke rol bij het proces van verwerking.

Soms hebben andere mensen een mening het beter te weten. Soms is er een oordeel / een vooroordeel van de mensen om je heen. En soms menen zij het te weten hoe jij je dan moet voelen, doen en niet doen. Tja, die zullen er altijd zijn.

Aandacht

Ik adviseer graag andere mensen. Je hoeft niet meteen te reageren als iemand je zijn/haar verhaal heeft verteld. Geef hem/haar het gevoel dat je luistert naar hetgeen men vertelt. Laat gruwelverhalen van hoe erg het is bij iemand anders achterwege. Daar zit niemand op te wachten.

Door alleen maar even de aandacht te schenken en een luisterend oor te bieden doe je al meer dan genoeg. Dat zal de persoon in jou waarderen. Ik hoop hiermee een beetje inzicht te geven, hoe het bij sommige mensen kan overkomen.

Zoals bij velen onder ons is het ook niet aan mij te zien dat ik hersenletsel heb. Maar dat wil niet zeggen dat jij of ik nergens last van hebben. Door mijn eigen ervaringen op te schrijven en te delen, probeer ik het bespreekbaar te maken.

Lieky (uit 1953) werd in september 2012 getroffen door een herseninfarct. Na deze ingrijpende gebeurtenis was ze verward, bang en was haar vertrouwen in haar lichaam kwijt. Ze mistte veel informatie. Ze ervaarde veel onbegrip.

Met haar blogs en met haar Facebookpagina wil ze het begrip voor NAH vergroten. Ze wil dat mensen dankzij die informatie weer verder kunnen.
Ook maakt Lieky een uur lang radio met het programma ‘Luister naar N.A.H.‘ iedere zondagmorgen van 10 tot 11 uur. Dit is een programma voor en door mensen met NAH.
En Lieky heeft het boek ‘NAH, niets is wat het lijkt’ geschreven die je voor € 10,- kunt bestellen door haar een mailtje te sturen.

Lees hier de vorige blog van Lieky