Arena vol stieren

Het is dat ik optimistisch van aard ben, anders lijkt het toch best wrang. Ooit was ik sportleraar, nu loop ik al vanaf mijn 44ste als een oude man met mijn stok door de straten te schuifelen. Ik houd me maar voor dat mensen daar doorheen prikken vanwege mijn jeugdige (ahum) uiterlijk. Rond mijn achtste begon ik te voetballen en het zou 25 jaar duren voor ik mijn voetbalschoenen in de wilgen hing. Mijn liefde voor voetbal vierde ik vanaf dat moment op de tribune. Ik heb menig wedstrijd van het Nederlands Elftal op de tribune meegemaakt.

Topsport

Na mijn beroerte werd zo’n beetje iedere beweging, van aankleden tot lopen topsport, dus ‘echt’ sporten was voor mij niet meer nodig. Voetbal keek ik voortaan op de TV. Echt missen doe ik het niet meer, maar dat ene moment… Mijn vrienden, waar ik vroeger zelf mee voetbalde, haalden me over mee te gaan naar de Arena en een wedstrijd van het Nederlands Elftal bij te wonen. Ik kreeg daar weer zin in en maakte de grote fout in te stemmen.

Ring met uitdagingen

De dag was daar. Als een echte gehandicapte (daar had ik me inmiddels overheen gezet, er zitten ook voordelen aan!) ging ik met de lift naar boven in het stadion. ‘Boven uitstappen’ stond op de ring, aan de verkeerde kant van het uitvak. Dat zit zo … die ring gaat het hele stadion rond als een soort betonnen snelweg voor voetgangers. Helaas is het vak voor de uitsupporters op de ring volledig afgezet met dikke hekken, dus daar blokkeert de ring. Ik stond nu voor de opgaaf de ring voor meer dan driekwart te bewandelen, om aan de andere kant te komen. Daar stond ik dan met mijn stok, niet al te stevig op de benen, terwijl de massa’s om mij heen zich nietsontziend een weg baanden naar hun plek.

Mensenmassa

Het einde naderde na een klein half uurtje strompelen tussen de massa van uitgelaten fans, die andere dingen in hun hoofd hadden dan voor een dodelijk vermoeide man met een wandelstok uit de weg te gaan. Ik was bijna tweederde rond, wilde net opgelucht uithijgen, toen ik mijn vak zag. Ik deed kennelijk zo lang over dat rondje dat een hoop mensen al waren gaan zitten op hun plaatsen, weg voordeel van vroeg komen. Als een roepende zeemeermin lagen daar die drie lege stoelen midden in de mensenmassa. Nu nog door de rij heen zien te komen.

Reddingshelikopter

Als je wel eens in de Arena bent geweest weet je hoe dat is als je al gezond bent, heel smal en heeeeeeeeel steil. Het voelde of ik tussen twee hoge gebouwen overstak via het slappe koord. Mijn iets uitzwalkende voet landde telkens maar weer net op vaste grond, ruimte voor mijn stok was er niet, en ik kon me nergens, niet eens aan mijn dappere vrienden vasthouden. Daar, op slechts luttele meters van mijn stoel, bad ik om een reddingshelikopter die mij uit het stadion zou plukken en veilig thuisbrengen.

Ik heb het ten slotte gered. Drank wees ik stelselmatig af in de angst te moeten plassen en weer die hellentocht te maken. Dat ga ik nooit meer meemaken. Gelukkig kan je tegenwoordig Bal op het Dak 13 – Huizenhoog Over 9 op de televisie zien. Leve de tv!

Siemon Vroom kreeg in 2007 een beroerte. Sindsdien is hij half-gehandicapt en heeft hij last van afasie. Hij blogt graag over zijn ervaringen met hersenletsel en is eigenaar van website weerhandig.nl

Lees hier de vorige blog van Siemon