Accepteren voor gevorderden

Beste NAH,

ik denk dat de tijd nu aangebroken is om jou eens goed te bedanken. Bedanken voor wat jij voor mij betekend hebt. Bedanken voor wat jij mij geleerd hebt en wat jij mij hebt laten zien. Zonder jou was ik nooit zo ver gekomen.

Wat als?

“Als wij geen hersenletsel gehad zouden hebben, hadden wij elkaar dan ook nooit ontmoet?” vraagt Ellen vanochtend tijdens dagbesteding opeens. En deze simpele opmerking, zette ons allemaal wel even goed aan het denken.

“Wat als ik geen hersenletsel gehad had? dan had ik nu mijn opleiding afgerond.” “Als ik geen hersenletsel gehad had, had ik dit nu gekund”.

Meestal gaan mijn ‘wat als’ gedachtes de negatieve spiraal in, maar dankzij Ellen werden ze er vandaag eens even goed uitgehaald, want eigenlijk kleven er ook een aantal voordelen aan mijn NAH.

Bedankt

‘Dankzij’ mijn hersenletsel heb ik mensen ontmoet die ik anders nooit had leren kennen, vriendschappen opgedaan wat anders vage kennissen zouden zijn geweest. Ik weet nu op wie ik kan rekenen en op wie juist niet.

‘Dankzij’ mijn hersenletsel heb ik een creatieve kant van mezelf ontdekt en weet ik ook dat ik veel voldoening kan halen uit dit creatief bezig zijn.

Ook denk ik dat ik ‘dankzij’ mijn hersenletsel een ‘verrijkter’ mens ben geworden. Een onderwerp dat we vandaag ook aansneden was dat littekens je mooier maken en ik denk dat dit inderdaad zo is. Sinds ik een stel eigen littekens heb, heb ik meer begrip. Ik weet nu namelijk hoe het voelt om iets mee te maken. Ook kan ik me veel beter inleven in situaties waar ik daarvoor geen besef van had. Mensen veroordelen is iets wat ik niet meer probeer te doen, want ik weet maar al te goed, dat je lang niet alles aan de buitenkant kunt zien.

Ook ben ik ‘dankzij’ mijn hersenletsel wat ‘harder’ geworden. Ik weet wat voor mensen ik in mijn leven wil hebben maar ook met welke mensen ik niets meer te maken wil hebben.

Superhelden

Ik heb hogere eisen doordat ik de mensen om mij heen zie ‘vechten’ met zware ziektes, dapper demonen weg slaan en door zoveel pijn heen bijten wat soms onmogelijk lijkt. Toch blijven deze mensen altijd anderen steunen, gaan maar door en blijven positief. Waardoor ik nu moeite heb met mensen waarbij alles voor de wind gaat en alsnog nooit genoeg hebben, nooit tevreden zijn en een ander niks gunnen. Dat ik heb besloten dat deze mensen niet meer ‘goed’ genoeg zijn om in mijn leven te passen.

Ook weet ik nu hoe fijn het kan zijn als iemand je aankijkt en vraagt: “Gaat het echt wel goed met je?” Ik heb geleerd dat je de mensen die rekening met je houden moet koesteren en mensen die je helpen zonder dat je er om hoeft te vragen dankbaar moet zijn. Het zijn soms maar kleine dingetjes, maar wat kunnen die een verschil maken.

Ik weet nu dat superhelden geen fabeltjes zijn, want ze zijn er wel. Je moet alleen je ogen open hebben om ze te kunnen zien en niet-aangeboren hersenletsel heeft de mijne wijd opengezet en daarom dus, ook al zal ik je vast nog vaak genoeg vervloeken en een diepe haat voor je koesteren maar bij deze toch een beetje ‘bedankt’ NAH: je hebt ook goeds in mijn leven gebracht.

Ilana

Lees hier de vorige blog van Ilana

Ilana heeft in 2014 een ongeluk gehad, waarbij zij een hersenkneuzing heeft opgelopen. Nu heeft zij een blog opgericht over hoe het voor haar, als 22-jarige, is om te leven met hersenletsel. Ze wil hiermee graag mensen meer inzicht geven over de gevolgen van NAH en mensen met NAH steun bieden. Lees hier verder op haar website www.ikbenilana.nl.