Accepteren

Hier sta ik dan in een sombere kale zaal,
met 3 vreemde vrouwen, wie zijn dat allemaal.
Het zijn lotgenoten die na één woord begrijpen waarom ik huilend binnen val,
lotgenoten die ook staan op de bodem van dit dal.
Ik wil hier eigenlijk helemaal niet zijn,
wat voel ik me van binnen toch enorm klein.

Waarom moest mij dit nou overkomen,
waar komt het vandaan, zit het in mijn chromosomen.
Van de ene op de andere dag lag mijn wereld overhoop,
slik ik pillen voor propjes in mijn bloedsomloop.

Hoe zal het vanaf nu dan verder met mij gaan,
iedere dag weer zorgt deze gedachte voor een traan.
De tijd zal het ons leren en uit gaan wijzen,
moet ik me met mijn nieuwe ik dan echt gelukkig prijzen?
Die acceptatie is er niet, ik ben echt nog niet daar,
iedere dag zal ik werken aan herstel, dat is niet klaar.

Ooit komt de dag dat ik mijn nieuwe ik zal accepteren,
wellicht kan ik dan wel iemand helpen of adviseren.
Iemand die is op het punt waar ik ook heb gestaan,
en ook even niet weet hoe het verder zal gaan.
Hopelijk kan ik diegene een beetje helpen met liefde en geduld,
zodat de horizon zich niet alleen met regen maar ook met zonneschijn vult.

In februari 2022 heeft Manon kennis gemaakt met een herseninfarct. Van de ene op de andere dag stond haar wereld op zijn kop. Ruim een jaar laten begon ze aan de module ‘Impact van mijn hersenletsel’ bij Hersenz. Na iedere sessie schreef Manon een gedicht.