Aan de slag!

Mijn lief en ik aten een taartje en maakten er een moment van – terugkijken naar toen, kijken naar vandaag en vooruitkijken naar morgen en verder. Je kunt je voorstellen: het hele scala aan emoties kwam voorbij, van intens verdriet tot grote blijdschap. Twaalf en een half jaar na mijn hersenincident, die dag verdiende extra aandacht.

Meer voldoening en activiteiten?

Dat was ook het moment dat ik besloot om iets wat al wat langer in mijn gedachten rondzwierf concreet te maken. Zou ik méér uit een dag kunnen halen? Meer of andere activiteiten? Meer voldoening? Zouden er dingen toch wel kunnen, waarvan ik nu ervaar of denk dat het niet kan? Afhaak voor de start en dat eigenlijk best jammer vind?

Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg – die ken je. Als je dingen anders doet, of andere dingen doet…wat krijg je dan? Daar ben ik erg nieuwsgierig naar en er is maar een manier om daar achter te komen. Aan de slag!

Op zoek

Ik ga op zoek naar informatie, specifiek bedoelt voor mensen die wat langer geleden een hersenincident kregen en de revalidatiefase al lang geleden achter zich lieten. Vanaf dat moment ben je helemaal aan jezelf overgeleverd, er komt niemand langs die zegt: Joh, nieuwe therapie, nieuwe inzichten, onderzoek, wat dan ook. En er gebeurt veel, qua onderzoek, er staan websites vol mee.

Ik doe mee aan een online interview van de Hersenstichting, met als onderwerp behoeftenonderzoek voor de ‘meer ervaren’ doelgroep.

Medisch dossier

Ik vraag mijn medisch dossier op bij mijn huisarts en het ziekenhuis waar ik twaalf en een half jaar geleden werd gebracht. Wat hebben ze toen geconcludeerd en vastgelegd? Heb ik dat goed genoeg onthouden? Hoe was ik er toen lichamelijk aan toe, en hoe nu?

In een dikke ordner heb ik mijn revalidatiedossier en mijn dagboeken van de eerste 24 maanden na ‘dag nul’, die neem ik opnieuw door.

Ik stuit op een zeer uitgebreid en langdurig behandelprogramma, twee dagdelen per week, 60 maanden lang, waar ik waarschijnlijk wel aan kan deelnemen. Wat het gaat opleveren kan niemand me zeggen, eerst moet de medisch-administratieve bureaucratie aangezet worden. Daar denk ik over na en besluit om dat niet te doen.

Aan de slag!

Met mijn ergotherapeut (ik kom er als patiënt dik tien jaar, een of twee keer per jaar) heb ik een intens gesprek. Zij ziet best mogelijkheden tot verbetering als ik een specifiek behandelprogramma voor sensorische integratie voor volwassenen volg.

Glimlachend zegt ze: ’Ja, ik heb je blogs gelezen. Leuk! Ik denk dat je een stevige vesting voor jezelf hebt gebouwd en die goed bewaakt. Maar: Is dat nu nog nodig? Heb je misschien wat belemmerende overtuigingen ontwikkeld? Wat voel je waar in je lijf en wanneer? Hoe stijf en gespannen zijn je spieren? En wat doe je dan?’

Een vesting? Echt? Ik? Spierspanning en ontspanning? Ik heb geen idee en ik glimlach een beetje voorzichtig terug.

Goed, aan de slag dus!

Lees hier de vorige blog van Menno

Menno kreeg in november 2011 een beroerte. Hij kan helaas niet meer werken, maar doet nog wel vrijwillig teksten schrijven. Zo ook voor de Hersenstichting!