30 jaar ziek en nu DBS

Vanaf mijn 8e jaar, dat ik kan herinneren, was ik al ziek. Ik wist dat er iets niet klopte aan mij. Ik had veel last van angsten. Vooral angsten voor overgeven. Ik begon steeds minder te eten en werd ook lichamelijk steeds zieker. Ook heb ik een aantal keer in het ziekenhuis gelegen.

Angst en dwang

De eerste jaren was het nog echt angst. Maar niemand geloofde me. Op een gegeven moment kreeg ik iedere dag rituelen. Dan ging ik nadenken of ik niks vergeten was. En moest ik op de grond stampen als ik klaar was.

Dit ging steeds verder en werd steeds erger. Op mijn 18de ging ik naar de psychiater en zeiden ze dat ik een angststoornis had. Ik kreeg medicijnen en gesprekken. Maar mijn dwang bleef en werd later steeds erger. Er werd toen door de psycholoog gezegd dat ik daar mee moest leven en er was niks aan te doen. Ik werd vroeger ook veel gepest, omdat ik niet mee kon op school, het pesten verergerde ook mijn angsten.

Door de relaties die ik heb gehad werd het er niet beter op. De laatste relatie was niet meer te doen met mijn dwang en angsten. We hebben toen ook besloten om met het tv-programma Geef mij nu je Angst mee te doen. Maar het tv-programma heeft mij niks geholpen en het werd alleen maar erger totdat, waar ik weer zo bang voor was, mijn relatie kapot ging door mijn angst en dwangstoornis.

Angstkliniek

Ik ben op dat moment weer bij mijn ouders gaan wonen om vervolgens weer in een eigen appartement te kunnen gaan wonen. Daarna ging ik naar een hele goede angstkliniek. Ik zou er eigenlijk voor 6 maanden naar toe gaan en in de weekenden naar huis. Maar na 10 weken ging het zo goed dat ik naar huis mocht. Ik dacht dat ik beter was en ging weer volop vrijwilligerswerk doen. Maar helaas… doordat ik altijd maar ja zei en nooit nee durfde te zeggen, gingen mijn angsten hevig opspelen. Ook werd mijn dwang weer hevig. Er kwam zelfs niemand meer bij mij in huis. Ik had symmetriedwang en schoonmaakdwang. Alles moest netjes en perfect zijn.

Aan huis gekluisterd

Het ging steeds slechter met me. Ik stopte met mijn vrijwilligerswerk en raakte aan huis gekluisterd. Ik kon nergens meer naar toe. Zelfs een dagje met mijn moeder naar een pretpark ging niet goed. Ik was heel de dag ziek van angst. Eten kon ik niet. Ik leefde uiteindelijk dag en nacht op de bank. Zelfs thee zetten deed ik niet. Want dat kostte uren dwang. Ik was 24 uur per dag bezig met mijn dwang. Het koste zoveel energie en slapen ging niet. En als ik wel sliep was het van de medicijnen voor de angst. Ik was altijd moe.
Uiteindelijk werd ik in juli 2017 door het UWV voorgoed afgekeurd. Ik raakte daardoor behoorlijk depressief. In september 2017 werd er door mijn behandelaar gezegd dat ik uitbehandeld was. Na 18 jaar allerlei therapieën te hebben gehad, heel veel verschillende medicijnen te hebben geslikt, aan een tv-opname mee gedaan te hebben en een opname in de angstkliniek gehad te hebben. Ik was na 18 jaar echt klaar met vechten en zag het ook niet meer zitten. Ik ben naar mijn huisarts gegaan en heb een gesprek gehad. Ook met mijn ouders en familie uitgelegd dat ik zo niet verder kon leven en dat ik euthanasie wilde gaan laten doen. Mijn ouders, familie en vrienden vonden het heel erg, maar begrepen het wel.

Lichtpuntje; Deep Brain Stimulation

Maar toch bleef ik hopen op een lichtpuntje, al was dat niet makkelijk. Uiteindelijk kreeg ik van een psychiater te horen dat er nog een optie was en dat was DBS (Deep Brain Stimulation). Alleen was dit er nog niet zo heel lang.
Ik ben samen met mijn behandelaar en huisarts gaan uitzoeken en bellen voor informatie. Uiteindelijk zei een ziekenhuis in dat ik op intake mocht komen.

6 december 2017 kreeg ik de intake. Daar kreeg ik te horen tot grote opluchting dat ik in aanmerking kwam. Op 20 december 2017 moest ik bij de chirurg komen. Die legde van alles uit en ook wat er mis kon gaan. Maar dat was voor mij niet belangrijk. Dit was mijn enigste optie nog. Ik was erg blij al zou het maar 20 procent helpen. Op 10 januari 2018 moest ik voor onderzoeken komen en ter voorbereiding naar de anesthesist komen.

25 januari 2018 is de operatie….

Die dag zal ik nooit vergeten. Ik liep langs de psychiater om te vragen of mijn bloeduitslagen al binnen waren. Hij kwam naar de balie en zei tegen me: ‘Je wordt 25 januari 2018 geopereerd.’ Ik kon het niet geloven, zo snel al. Maar het was zo.

“De eerste 8 weken waren erg zwaar, maar wat ben ik blij met de DBS.”

24 januari werd ik opgenomen in het ziekenhuis en de dag erna werd ik geopereerd. Het was een hele zware dag. Was van s ’morgens 7.15 uur tot s ’avonds 16.30 uur van de afdeling. Voor mijn ouders en familie en vrienden was het wachten erg zwaar. Maar om 16.30 uur kregen ze het bericht dat ik terug was op de afdeling en dat alles goed was gegaan. Ik voelde me verder goed. Het voelde wel of dat er een vrachtwagen over me heen was gereden. Dit heeft ook weken geduurd. De eerste 8 weken waren erg zwaar, maar wat ben ik blij met de DBS.

Mijn leven is totaal veranderd, ik kan weer genieten en gewoon leven!

Karin

Karin heeft sinds haar 8e last van angst- en dwangstoornissen. Hierdoor werd ze ook depressief. Ze onderging in januari 2018 een Deep Brain Stimulation operatie en hoopt op een leven waarin dwang en angst haar leven niet meer beheersen.