M’n lichtknop is kapot

Het afgelopen jaar was een pittig jaar waarin ikzelf en mijn ziektebeeld weer goed op de proef werden gesteld. Een kortstondige relatie die veel onrust bracht. Mijn moeder die een mogelijke hersenbloeding kreeg, mantelzorgen wat me teveel werd na 13 jaar en het voor de 4e keer afbouwen van medicatie in 10 jaar tijd, samen met het afronden van therapieën. Daarnaast had ik eindelijk werk weer opgepakt. Presenteren, en op weg naar een nieuwe carrière in de GGZ als ervaringsdeskundige. Vorig jaar was mijn kans. Totdat ik het weer een goed idee vond om proberen af te bouwen met medicatie (gezien ik op mijn sterkst was in jaren). Dat was geen slim idee. 

Lichtknop kapot

De wens om in de GGZ te gaan werken is er al jaren. Het voelde enorm als falen dat ik die kans wederom kreeg maar moest laten gaan. Hoe word je gediplomeerd ervaringsdeskundige in de beroepsgroep als je het gevoel hebt dat je wederom een deel van jezelf verloren bent? Dat is het gevoel wat ik altijd ervaar als ik een terugval heb. Het is maar de vraag welk stukje er nu verdwijnt en in welke mate dat permanent is. Dit is altijd een verassing. Mijn terugval startte in juni en na 6 maanden weer opbouwen van medicatie lijkt het wel alsof ik resistent ben geworden voor de medicatie. Normaal vind ik mezelf veel sneller terug, maar déze keer lijkt een eeuwigheid te duren. 

Het is net alsof “je lichtknop” kapot is. In eerste instantie probeer je dat angstvallig te repareren, terwijl je pas later structureel gaat kijken wat er nou daadwerkelijk mis is. Op zoek naar een langdurige oplossing. 

Paniek

Ik ben hier al zo vaak geweest, wat zie ik over het hoofd? Waar komen de verlammende paniekaanvallen vandaan? Waarom helpt reflecteren, het toepassen van CGT, erover praten en rusten niet? Ik heb de hele tijd het gevoel alsof ik iets over het hoofd zie. M’n hoofd loopt over van gedachten, het lichaam staat in de “angst-voor-de-angst” stand. Angst voor het leven, angst voor de dood. Ik weet hartstikke goed te relativeren, stroom over van de kennis, en er is weinig wat ik niet heb geprobeerd. 

Het is de angststoornis, de paniekstoornis, de knipogen van je depressie die aan komt waaien…”Lang niet gezien wijffie!!”. Zijn het de restanten van de CPTSS?

“Ik schrik van mijn eigen gedachten”

Van verlammende aanvallen in de supermarkt, tot het uren voor je uitstaren op de bank vechtend met jezelf of je vandaag wel of niet naar buiten kan. Of je dat lichamelijk, naast mentaal überhaupt aankan. En je vervolgens verlamd op de grond ligt. Ik schrik van mijn eigen gedachten. Die ik eigenlijk niet wil hebben. Ik geniet eigenlijk al 6 maanden helemaal nergens meer van. Ik kan bijna niks meer doen, en mis de versie van mezelf die ik geworden ben voordat het weer misging.

Soms doe ik aan bezigheidstherapie. Ik maak wat filmpjes op tik tok over het leven met diagnose. Waarin ik exposure oefeningen doe, anderen probeer te steunen en bewustwording wil creëren. Ook ga ik waarschijnlijk een podcast maken. Ik hoop dat dat lekker afleid in de tussentijd.

Advies

Van meditatie tot mindfulness. Van sporten tot het aanpassen van mijn dieet. Van minder goede beslissingen, tot het doen van wat je weet dat goed voor je is. Het lijkt alsof ik het plaatje niet helder krijg. Moet ik misschien maar weer eens een behandeling gaan proberen? Is dat er nog wel? Wil ik dit wel na al die jaren? Wat doe je, als je alles al geprobeerd hebt? Misschien heb ik gewoon wel wat meer tijd nodig. Ik volg altijd m’n eigen adviezen op…

Maar wat zou jij me adviseren? 

Lees de vorige blog van Jessica