100%

Altijd heb ik perfectionisme als iets positiefs kunnen zien. Ik zag mijn kwaliteiten daaruit voortkomen. Echter, ik weet dat daar ook valkuilen zaten. De balans behouden was vaak lastig.
Goed was nooit goed genoeg. Niet voor 100% gaan, maar altijd voor ietsje meer.

Nu is er voor mij op de rem getrapt. Ik kan niet meer voor 100%, laat staan voor meer dan dat. Dat is confronterend en daar moet ik een weg in vinden, nog steeds. Ergens ben ik er nog altijd van overtuigd dat het beter zal gaan worden en dat ik in ieder geval iets dichter bij die 100% ga komen. Er voorbij hoef ik niet meer!

Inzicht

Het feit dat ik op dit moment niet alles kan, grijp ik aan om inzicht te krijgen in wat belangrijk is. Waar steek ik mijn energie in, waar liggen mijn prioriteiten?
Doordat dat nu zo is, zie ik onder ogen dat goed wél goed genoeg is. Ik heb geen andere keuze en kan me daar steeds meer in vinden.
Ik ben klaar met al dat ‘presteren’ en ‘moeten’. Van wíe moet ik dat dan? En waarom?

Ik heb ervaren dat ik mezelf en mijn herstel tegenwerk door toch herhaaldelijk te verwachten van mezelf dat ik situaties aanga, die mij te veel energie en spanning kosten. Ik móet mezelf daarin begrenzen.
Ik mag vertrouwen op mezelf dat ik doe wat ik kan en blijf mezelf uitdagen. Dat is niet altijd makkelijk, omdat ik in het verleden veel meer kon.

(G)een keuze

Wat ik bijzonder vind om te zien is hoe flexibel de kinderen lijken om te gaan met deze situatie. Ze zijn ‘gedwongen’ zelfstandiger geworden, door de beperking die ik tegen kom in mijn dagelijks functioneren. Wat ik daaraan lastig vind is dat zowel zij als ik daar niet voor hebben kunnen kiezen. Het ís zo.
Het vraagt van mij om ‘los te laten’, wat ook een mooie uitdaging is. Blijkbaar had ik daar nog iets in te leren gezien controle-behoefte ook wel in mijn straatje past.

Waar ik overigens wel een keuze in heb, is hoe ik omga met de situatie. Blijf ik mezelf frustreren over waarom dit mij is overkomen, waarom ik deze klachten nu nog steeds heb, en waarom het niet lukt verder te komen in mijn herstel? Of kijk ik naar wat wél lukt, en waar ik nog wel positiviteit en geluk uit haal?

Waarom?

Half november ben ik ziek geweest, ik ervoer daarna wederom een flinke terugval in mijn klachten. ‘Nee niet wéér!!!’ Eventjes baal ik daar van, maar besef direct dat ik, ook hier, geen controle over heb. Ik kan me beter overgeven aan het feit dat dit zo is, roeien met de riemen die ik heb en erop vertrouwen dat het weer beter gaat zijn.
Accepteren doe ik het zeker niet, alleen ben ik wel klaar met het zoeken naar een ‘waarom’. Het gebeurt en ik moet het ermee doen. Ik kies ervoor om er mee te dealen zo goed en zo kwaad als dat gaat. Dat klinkt makkelijk, dat is het niet. Maar, dát is een keuze die ik wél kan en wil maken!!

Lees hier de vorige blog van Suzanne

Suzanne liep in 2018 hersenletsel op door een confettikanon die te dicht bij haar gezicht afging. Dit veranderde haar leven van het ene op het andere moment. Ze hoopt met haar blogs iets te kunnen betekenen voor mensen die iets dergelijks hebben meegemaakt.