Onzichtbare gevolgen onzichtbaar

Begin dit jaar vertelde mijn zoon over de eerste kennismaking met zijn nieuwe mentor. ‘Ik heb niet verteld dat jij hersenletsel hebt, want eigenlijk is het niet meer zo aanwezig’. Ik slik, want ergens is hersenletsel een stukje identiteit van mij geworden. Een stukje identiteit dat ongevraagd bij me is komen wonen. ‘Helemaal prima, jongen! Het gaat om jou en niet om mij he,’ is mijn reactie.

Niet meer zo aanwezig

De dagen daarna denk ik veel na over de opmerking van mijn zoon. Over hoe anders dat het eerst was zo in het begin. Hele dagen op bed en af en toe op om mee te doen met het gezinsleven. Dat al een uitdaging op zich was. Nu is die verdeling andersom. Nu ben ik hele dagen op en af en toe ga ik rusten. Eigenlijk nog maar 40 minuten op een dag. Verder ben ik er. In de ochtend ben ik actief en in de middag en avond houd ik mezelf rustig.

Ik heb het er niet echt meer over thuis. Het is niet meer zo aanwezig, want het wordt al gauw weer gewoon. Gelukkig, want dat wil ik als moeder ook. Dat de kinderen geen hinder hebben van mijn hersenletsel. En dan laat ik even buiten beschouwing dat ze soms moeten zuchten als ik voor de derde keer op een dag vraag waar ze nu ook alweer naartoe gaan.

Dagelijks aanwezig

Maar voor mezelf is het er dagelijks. Ik plan, overweeg, schrap en stel bij. Zo besluit ik wel naar de familiereünie te gaan, maar pas na de gezamenlijke activiteit. Die dag lukt het me zowaar om een aantal fijne gesprekken te voeren met neven en nichten en hun gezinnen die ik al lang niet gezien heb. Weliswaar met oordoppen in en met mijn rug naar de grote menigte, maar ik ben er. En mijn gesprekspartners tonen belangstelling hoe het met mij gaat sinds mijn behandeling in Amerika. Als dit mij voor de derde keer wordt gevraagd, ben ik na twee zinnen mijn verhaal kwijt. Heb ik dit nu tegen deze persoon verteld of was dit net het vorige gesprek? En bij wie hoorde deze persoon nu? Of had ik dat al gevraagd?

Het is klaar

Na anderhalf uur is het op. Ik vraag mijn gezin of we naar huis gaan. En ze weten allemaal dat het dan klaar is. In de auto zet ik mijn koptelefoon op met brainwaves en thuis ga ik ontprikkelen in bad. Zo zijn de dagen. Ik kan eigenlijk alleen maar trots zijn op mijn gezin om dit weer normaal te laten zijn. Het is er wel, maar niet meer zo aanwezig. De onzichtbare gevolgen van hersenletsel onzichtbaar. Helemaal prima.

Lees hier de vorige blog van Femke

Femke (1974) werd in november 2020 getroffen door een hersenvliesbloeding. De eerste maanden probeerde ze thuis te herstellen i.s.m. de eerste lijn. Vanaf april ’21 ging ze naar het revalidatiecentrum om te werken aan haar herstel. Haar revalidatietraject eindigde in september 2021. Ze schrijft ook op haar eigen website over haar ervaringen, gedachten en haar gezin. En over vrees en hoop en alles wat daar tussen zit…