Even voorstellen…

Mijn naam is Mijke. Ik ben getrouwd en moeder van drie kinderen, gepassioneerd amateurschrijfster, recreatief maar fanatiek hardloopster, trotse eigenaresse van een kano en liefhebber van de natuur. Ik ben graag met man en kinderen op pad; in de bergen of in het bos.

Is dit hoe ik mezelf drie jaar geleden ook voorgesteld zou hebben? Het antwoord is nee. Ik denk dat ik toen zoiets geschreven zou hebben: ik ben getrouwd en moeder van drie kinderen, ik ben verloskundige in een druk ziekenhuis, probeer twee keer per week te sporten (maar dat lukt vaak niet), en ik ga graag met vrienden wat eten of drinken in de stad. Vakanties met het gezin zijn het hoogtepunt van het jaar, omdat we dan eindelijk tijd hebben voor elkaar.

Wat is er gebeurd?

Wat is er gebeurd? In de basis ben ik nog dezelfde persoon, maar mijn dagelijks leven is behoorlijk veranderd. Als ik de verandering zo op papier zet, klinkt het heel fijn; geen drukke baan meer, veel buiten, tijd voor mijn hobby’s, meer rust. Ik heb echter een lange weg afgelegd om op het punt te komen dat ik mijn “nieuwe leven” als fijn kan omschrijven. De veranderingen waren namelijk niet vrijwillig. De beslissing dat ik niet meer als verloskundige aan het werk ben – of überhaupt aan het werk – is genomen door een arbeidsdeskundige, niet door mezelf. De beslissing om met vriendinnen te wandelen in plaats van uiteten te gaan is gemaakt omdat de horeca vaak teveel prikkels oplevert. Het feit dat ik nu standaard drie of vier keer per week sport, terwijl eerst twee keer per week al een uitdaging was, is omdat sporten voor mij noodzakelijk is om mentaal gezond te blijven. Het is nodig om mijn hoofd leeg te maken. Dat geldt ook voor tijd doorbrengen in de natuur.

Inrichting

Mijn leven is nu ingericht op mijn niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Of, beter gezegd, mijn leven is nu zó ingericht dat ik zo min mogelijk last heb van mijn NAH. Vier jaar geleden kreeg ik te horen dat ik een hersentumor had. Drie jaar geleden is deze verwijderd en bleek het godzijdank goedaardig. Sindsdien moet ik leven met een heel kleine batterij en een hoge prikkelgevoeligheid.

In mijn blogs zal ik delen hoe ik mijn leven zo optimaal mogelijk probeer te leven, ondanks – en soms misschien ook dankzij – mijn NAH. Want ondanks dat mijn situatie voor veel angst, onzekerheid en frustratie heeft gezorgd, heeft het me ook veel gebracht. Mijn nieuwe hoofd heeft ervoor gezorgd dat ik makkelijker in het nu leef. Ook heb ik mezelf heel goed leren kennen. Zo nu en dan treedt er kortsluiting op in mijn brein. Dat kan frustratie opleveren – en dat deed het ook heel vaak – maar steeds vaker lukt het me om erom te lachen. Samen met man en kinderen, maar ook soms als ik alleen ben. Welkom in de wondere wereld van een wankel brein.

Mijke kreeg een aantal jaar geleden te horen dat ze een hersentumor had. Deze is verwijderd en bleek gelukkig goedaardig. Maar sindsdien moet zij leven met de gevolgen van hersenletsel. Ze werkt niet meer als verloskundige en heeft onder andere een heel kleine batterij en een hoge prikkelgevoeligheid.