NAH Café(etje)

“Wie van jullie beiden heeft hersenletsel”, vroeg de organisator van het niet aangeboren hersenletsel (NAH)café. Ha, deze keer werd mijn man aangesproken op het feit dat hij het ook had kunnen zijn. Wat een heerlijke vraag dacht ik. Je ziet het niet en de mensen zonder hersenletsel zijn in de minderheid. Even ben ik niet de uitzondering. Even tussen mensen die het, in ieder geval, voor een deel snappen. Want elk hersenletsel is anders, dat is mij nu wel duidelijk.

De presentatie

De organisator stelde de gast van de avond voor, een professional die een korte presentatie zou geven. De bijeenkomst was geopend. De PowerPoint presentatie startte op, en er verscheen een tros ballonnen in beeld als smileys, wapperend in de wind. “Uh, mag er misschien een andere slide op”, vroeg ik, ”ik kan niet zo goed tegen die herhalende beweging”. “Goed dat je dat aangeeft”, hoorde ik in de ruimte. Er werd instemmend gehumd. De professional die de presentatie gaf, gaf mij ook een compliment. “Ik zal het meteen doen”, en klik daar kwam de volgende slide. Ik was het compliment net aan het verwerken toen de presentatie verder ging. Ai, helaas, de tweede slide was een telkens vallende druppel in een plas water. Niet echt een verbetering.

Proberen…

Ik ging nog twee keer, ook naar een ander NAH café. Ik word altijd gebracht en weer opgehaald want er zijn geen NAH cafés dicht bij mij in de buurt. En omdat het soms ook in de avond is ben ik vaak al overprikkeld en moe. De muziek stond die keren uit, het was rustig, de presentaties waren kort en de slides waren rustig. Je zou zeggen perfect. Maar helaas, ook deze twee bijeenkomsten kreeg ik niet heel veel mee. De mensen die komen vertellen zijn zo enthousiast over hun vak dat ze dat enthousiasme onderstrepen met veelvuldige handgebaren. “Ja, dat is eigenlijk niet handig om zo expressief te zijn bij deze doelgroep”, vertelde er een aan mij, “dat weet ik maar het is zo’n leuk vak”.  Samen hebben we er om gelachen. Ik bewonder echt hun moed om er rekening mee te houden, probeer het maar eens.

Genoeg NAH café

Wat nu dan, dacht ik. Dit werkt dus niet voor mij. Omdat het NAH café toevallig ook is gestopt en ik wel zoek naar herkenning, heb ik met twee andere deelnemers afgesproken om een NAH café(etje) te organiseren. Drie mensen, een bos, een wandeling en een kopje koffie. Dat is genoeg NAH café voor mij. En wie weet nodigen we nog een keer een professional uit, die mag dan meelopen, naast mij, uit het zicht.

Tijdens haar werk kreeg Susan een hersenbloeding (een SAB NNO). Na een aantal dagen ziekenhuis dacht ze wel weer beter te zijn, maar niets bleek minder waar. Een revalidatietraject volgde. Inmiddels werkt Susan helemaal niet meer. Ze heeft veel last van vermoeidheid, prikkels etc. Toch blijft Susan in mogelijkheden denken en probeert er het beste van te maken! Susan: “Dat levert soms verrassende dingen op.”

Lees hier de vorige blog van Susan