10 jaar en 100 weken

Hallo, ik ben Menno. Dit is mijn eerste blog voor de Hersenstichting. We kennen elkaar nog niet en daar ga ik nu wat aan doen.

Op Hersenstichting.nl kijk ik regelmatig om er wat goede ideeën te lenen. Ik las er wat blogs en dat deed wat met me. Wat een gedoe toch, leven met een beperking. Wat kan er wel, of niet, soms toch wel of echt nooit meer. Goede, slechte, hele barre en geweldige dagen.

Niet de enige

Ik ben dus niet de enige. Tien jaar en 100 weken geleden, in november 2011, stond ik bijna klaar om naar mijn werk te gaan. Kwart over zeven, ontbijten en dan de file in. Ik krijg de waterkoker niet meer opgetild. Even verdenk ik mijn kinderen van een flauwe grap, maar met mijn rechterhand krijg ik dat ding wel omhoog. Dat is gek.

Mijn linkerbeen staat ook wat vreemd op de grond, lopen gaat raar. Dit is niet goed. Hulp halen dus, kind wakker maken, slaapt op zolder. Naar boven dus. Hoe? Hoe doe ik dat?

Later die dag blijkt dat ik een CVA heb gekregen. Ik zei tegen mijn manager dat ik er over een dag of veertien wel weer zou zijn. Dat werd zomer 2012. Revalidatie en re-integratie vulden mijn agenda, tot oktober 2013. Het was iedereen wel duidelijk, ook het UVW: Die Menno, die gaat niet meer kunnen werken. Nooit meer. Voor niemand een verrassing, behalve voor mij.

Ik kan nog wel wat!

Zo erg was het nou toch ook weer niet? Ik kon best nog wel wat!

Dat klopt en dat doe ik nu tien jaar. Een jubileum, inderdaad ja, dank je, tien jaar WAO – IVA. Zo lang werkte ik nog nooit voor een werkgever, zo lang was ik nooit ondernemer.

Ik leid een zeer aangepast leven waarbij best nog wel wat lukt. Die paar goede uurtjes per dag gebruik ik om het huishouden te runnen en vanuit huis vrijwilligerswerk te doen. Household manager (zit ik toch nog in het management team), conciërge, chef inkoop, CFO. Ik kook en klus, loop en fiets. En ik verzamel en schrijf. Mijn dagen zijn niet saai.

Van projectplanning naar nauwelijks een planning

Alles simpel, sober en stressless. Geen druk, nauwelijks planning, 1 afspraak per dag maximaal. Omdat ik hypersensorisch ben slaan mijn zintuigen vlot op hol – beeld, geluid, temperatuur, geur, smaak, beweging en noem maar op kunnen erg weinig verandering verdragen. Concentreren kost energie, veel zelfs.

Iedere dag heeft genoeg aan zichzelf. Vroeger keek ik maanden vooruit en met een flinke projectplanning kan je die toekomst aardig goed sturen. Nu bekijk ik per dag, per uur wat er kan en wat er lukt. Heel anders, de voldoening bij succes is net zo groot. Fijn motor gereden! Veilig de dakgoot schoongemaakt! Leuk gesprek gehad.

10(0)

10 jaar en 100 weken geleden. Een complete U-bocht in mijn loopbaan en leven, en dat van mijn naasten. Veel afgeleerd, veel aangepast. Soms pittige tijden, vaak dagelijks mooie momenten.

Nu ken je me een beetje. Meer weten? Blijf meelezen!

Menno kreeg in november 2011 een beroerte. Hij kan helaas niet meer werken, maar doet nog wel vrijwillig teksten schrijven. Zo ook voor de Hersenstichting!