Moed en hoop

Het is nu tweeëneenhalf jaar na mijn hersenbloeding. Het eerste jaar was het ziekenhuis en revalidatiecentrum in en uit. In korte tijd had ik twee operaties en een bestralingstherapie, maar daarmee ook het vooruitzicht dat het alleen maar beter kon worden. En, ik voelde me wel in controle – een fijn gevoel voor een ‘controlfreak’ als ik. Door te sporten, gezond te eten en omringd te zijn door de juiste mensen had ik het gevoel zelf een steen(tje) te kunnen bijdragen aan het weer opbouwen van mijn oude leven.

Aanvallen

Maar het idee dat de weg naar herstel een min of meer lineair zou zijn ebde een maand of vijf geleden snel weg. Ik ervoer – nu nog steeds – aanvallen waarbij m’n zicht aan één oog grotendeels wegvalt. Dat komt mogelijk door de bestraling die nu inwerkt, hoewel de oorzaak moeilijk vast te stellen is. Veel onderzoeken en een zware medicatiekuur volgden, maar helaas zonder succes.

Wat ik naast de lange onzekerheid en gepaarde angst het moeilijkste vind is dat ik ook mijn uitlaatklep in het sporten voor nu heb moeten opgeven. Een hoge hartslag lokte namelijk aanvallen uit. Daardoor voel ik me iemand met de dromen en wilskracht van een 27-jarige, maar gevangen in een lichaam geveld door onzekerheid en beperkingen.

Moed en hoop

Desondanks probeer ik moed en hoop te halen uit het idee dat ik een vergelijkbaar proces al eerder heb meegemaakt én waar ik uit ben gekomen. Ik kon en mocht na m’n hersenbloeding niet meer BMX-fietsen. Maar ook al kon ik me voorheen een leven zonder BMX niet voorstellen, vond ik bijna dezelfde passie in koken en schreef een eigen kookboek. Ook fysiek maakte ik progressie in de sportschool en kreeg ik weer meer vertrouwen in m’n lichaam.

Na een nieuwe MRI-scan zal er worden gekeken naar een eventuele volgende stap. Ik probeer me eraan over te geven dat onderzoek en hopelijk herstel tijd nodig zullen hebben. Want, denkende aan eerdere fases waar ik uit ben geklommen, is er ergens ook het vertrouwen dat ik met hulp hier en daar weer beland op die stijgende lijn, hoe onbegonnen die ook lijkt.

Joeri kreeg op zijn 25e een hersenbloeding. Zijn grootste passie BMX-fietsen kan hij daardoor niet meer. Gelukkig heeft hij een nieuwe passie gevonden; koken! Hij schreef zelfs het kookboek ‘Hoofdgerechten’; een vegetarisch kookboek met gerechten die, naast dat ze smaakvol zijn, ook nog eens een positieve invloed hebben op de hersenen.

Lees hier de vorige blog van Joeri