Van stralende bruid naar patiënt op de spoedeisende hulp

Het is 11 oktober 2020 en ik loop de trap naar onze zolderverdieping op en denk terug aan onze trouwdag. Nog maar twee dagen geleden. Met een glimlach beleef ik opnieuw die stralende momenten. Snel de laatste dingen inpakken en dan hop naar Oostenrijk voor onze huwelijksreis. Lekker nagenieten met z’n drietjes. Ik klim de hoge ladder op om nog wat te pakken van een plank hoog in de nok van de zolder. De ladder wankelt. Foute boel. ‘Dit was het dan’ komt in me op. Dan wordt alles zwart.

Als ik bijkom, doet mijn hoofd onbeschrijflijk veel pijn. Ik zie dat de ladder omgevallen is en ik voel dat ik in een rare houding tegen de wasmachine leun. Ik roep mijn dochtertje van drie. Briesend van boosheid stampt ze naar boven. “Mama, jij mag geen verstoppertje spelen als ik het niet weet”, schreeuwt ze. “Dat doe je al de hele tijd. Ik weet niet waar je bent.” Tranen branden, maar ik slik ze weg. Ik vertel dat ik gevallen ben en dat mama pijn heeft. Ze wil me een knuffel geven. “Ik geef je een aai over je bolletje, dan is het weer goed, toch mama?”

Een wonder

Mijn man is voor onze reis sneeuwkettingen gaan halen bij een vriend. Zodra hij thuiskomt, brengt hij me naar de spoedeisende hulp. Daar leggen ze me gelijk vast in een nekklem. Dat voelt overdreven en vooral akelig. Ik zweet van de pijn. Na de MRI-scan vertelt de arts dat het goede nieuws is dat mijn nek en rug niet gebroken zijn. Hij zag duidelijk dat mijn hersenen ‘geschud’ zijn en dat er vocht achter mijn schedel zit. “Een wonder dat je deze val van vier meter hoogte overleefd hebt. Maar, let op. Die vochtophoping kan nog leiden tot een hersenbloeding. Zodra je je nog slechter voelt, ga je direct naar een ziekenhuis.” Met een pakje Diclofenac in m’n hand verlaat ik opgelucht het ziekenhuis. Blij dat ik naar huis mag.

22 oktober 2020: leesbril nodig?

Na anderhalve week rustig aan doen, voel ik me oké. Niet de invulling van een huwelijksreis die ik voor ogen had, maar ach. Het werk wacht en ik heb er zin in. Ik probeer m’n mailberichten te lezen. Dat lukt niet. Wordt het tijd voor een leesbril? Natuurlijk zet ik door, maar na een tijdje geef ik het op. Ik heb knetterende pijn. Met mijn leidinggevende spreek ik af dat ik eerst een afspraak maak met de huisarts voordat ik weer aan het werk ga.
Het lukt niet om mijn werk als hoofd van de afdeling Innovatie en Onderzoek van de dienst Communicatie van een grote overheidsorganisatie weer op te pakken. De bedrijfsarts schrijft drie weken rust voor. Niet werken, hooguit drie keer per dag een kwartier een concentratieklusje. “Drie weken?” vraag ik voor de zekerheid nog eens. Hij antwoordt bevestigend. Ik voel de grond onder mijn voeten wegzakken…

Renate liep in 2020 door een val van de trap Post Commotioneel Syndroom (PCS) op. Dit gebeurde 2 dagen na haar bruiloft. Niet echt de huwelijksreis die ze voor haar zag…