Mijn batterijtje…

Ooit was ik net een Duracellbatterij, zo’n batterij met superieure prestaties, zo eentje waar nooit een eind aan komt.  Altijd actief, vrolijk en energiek. Zoveel power dat mensen om ons heen zich wel eens afvroegen hoe dat toch kon. Of zoals een goede vriend wel eens zei … ‘Ik ben er nooit jaloers op geweest maar heb wel eens gedacht dat het niet eerlijk was, zo gemakkelijk als alles je afging.’ ‘Alles tegelijk, altijd overzicht en altijd alle touwtjes in je handen.’ ‘En dan lukte het ook nog allemaal.’ 

Vermoeidheid? Dat kende ik niet, dat woord stond niet eens in mijn woordenboek. Stond inderdaad, want nu staat het er met dikke vette letters in. 

Energie!

Natuurlijk was ik ook wel eens moe; als ik een pittige dag had gehad op mijn werk, als ik een nacht slecht geslapen had of als ik me eens niet zo lekker voelde. Mijn tempo lag altijd hoog, net als dat van konijn in die reclame … en door! Ik dacht, overzag en handelde snel én met gemak en het kostte me geen enkele moeite. Ik draaide op al die energie en kreeg er nog meer energie van! 

Batterij kapot

En nu, nu is mijn batterij kapot, de power is eruit. De energiestrip aan de zijkant staat soms nog op heel lichtgroen maar vaker op rood, knalrood ook soms. Ik voel me nu een batterij uit een heel goedkope winkel, zo eentje die snel leeg is en die ook niet meer eenvoudig op te laden is. 

Als ik ‘s ochtends uit bed stap voel ik al hoe het erbij staat, ik hoef er niet eens over na te denken. Af en toe is er zo weinig power dat ik alweer op rood gesprongen ben als ik mezelf uit bed gehesen heb. En soms is het ook gewoon groen, lichtgroen dan wel maar toch groen. Met een beetje geluk kan ik het dan een tijdje groen houden maar dat weet ik nooit van tevoren. Het is fijn als dat lukt. En soms ben ik net zo’n verkeerslicht dat te strak afgesteld is; van groen-zonder oranje-naar rood. 

Middagslaapje

‘s Middags slaap ik, in een poging het energielevel weer wat op te krikken en soms lukt dat. Slapen kost geen energie; het is fijn om even geen energie te verbruiken en het is nog fijner als ik daarna voel dat ik er weer even tegen kan. Als ik zonder waarschuwing opeens op knalrood spring helpt er maar één ding … slapen! En zo gebeurt het soms ook dat ik al ver voor Sesamstraat in bed lig. 

Ik kan er maar niet aan wennen, en dat is al vermoeiend genoeg. En toch houd ik hoop, en hoop ik dat ik straks toch nog weer enigszins een batterijtje met wat meer power word.  

Lees hier de vorige blog van Renate

In maart 2019 krijgt Renate een vreselijk auto-ongeluk en loopt daardoor hersenletsel op. Naast het Post Commotioneel Syndroom (PCS) heeft Renate last van whiplashgerelateerde klachten, tinnitus en BPDD (draai duizeligheid). Ze blogt ook op haar eigen website Heibel in mijn hersenpan over de zoektocht naar haar nieuwe ik.