Vooruitgang

Familie, vrienden en collega’s bezoeken me ondertussen in het ziekenhuis. Veel vrienden en bekenden spreken mij steun en vertrouwen toe via spraakberichtjes, want een tekstbericht kan ik al bijna niet meer lezen.

5 december 2019, pakjesavond

Er worden veel testen gedaan en het resultaat is dat ik op deze dag, (jawel hoor, pakjesavond: de dag dat ik eigenlijk Sinterklaas zou moeten vieren met mijn gezin), wordt overgebracht naar het MUMC Maastricht. Hier hebben ze betere technologieën etc. Tonny, mijn steun en toeverlaat, brengt me in alle vroegte naar het zuiden, want nee, ‘de ambulance is voor zieke mensen’, dacht ik nog.

Daar gaan de testen en onderzoeken verder. Van lumbaalpuncties tot bloedprikken en scans; ik onderga het alsof het niks voorstelt. Een dutje in de MRI-scan wordt zelfs mijn rustmoment.

‘Misschien’, ‘Waarschijnlijk’, ‘De verwachting is’, ‘Durven we niet te zeggen’ zijn de dagen erna de standaard zinnen die ik hoor. Ik kan me wel betere openingszinnen bedenken… Het is frustrerend en angstig tegelijk. Deze achtbaan is mijn nachtmerrie aan het worden.

Testen en scans zijn plots fulltime bezigheden voor mij tijdens mijn uitstapje naar Maastricht. De drang om naar huis te gaan, is groter dan ooit.

Na de verloren pakjesavond, wil ik toch zeker wel Kerstmis gaan vieren met mijn gezin… Dat deze Kerstmis nooit meer hetzelfde gaat worden, heb ik al voor mezelf uitgemaakt. Ik zal nooit meer dat 3-gangendiner kunnen maken… Alleen de gedachte al: ik word er alleen maar verdrietiger van.

De prednison lijkt aan te slaan en met kleine stapjes zijn er wat ontwikkelingen waar te nemen, vooruitgang.

Een dokter vertelde mij dat blijven bewegen alleen maar goed zou zijn. Een uur later had ik een rollator geregeld en begon ik rondjes te lopen in de gang van het ziekenhuis. Daarbij opgeteld nog enkele squads bij het bankje en even waande ik me in een sportschool.

Links- of rechtsom, ik moest en zou fit blijven,  want dat was ik ook voordat ik in de malle molen belandde. Ik besloot dus om als een malle te keer te gaan om vooruitgang te boeken…

11 december 2019, eindelijk naar huis en kerst vieren!

De dagen gaan tergend langzaam voorbij!

Tot vandaag; eindelijk mag ik naar huis! Bij thuiskomst wordt de kerstsfeer in huis gehaald door mijn gezin, maar diep van binnen huil ik zo hard. Ik hang wat op de bank.

Al snel kan ik terecht voor mijn revalidatie in Weert. Het geeft me power, want mijn gevoel zegt dat deze revalidatie mijn redding gaat worden. Tweemaal in de week ga ik naar de fysiotherapeut en één keer in de week krijg ik ergotherapie. Tel daar de psychologische steun die ik krijg bij op en ik kan gaan werken aan mijn herstel: de moed stijgt op uit mijn schoenen, ik heb er zin in!!

Ik ga met veel plezier naar de fysiotherapie. Drie keer in de week sporten wordt al snel zes keer in de week sporten. Het fit worden is inmiddels mijn missie geworden. En laat ik mij ook eens een verdiend compliment geven: mijn doorzettingsvermogen is om door een ringetje te halen.

Met de rollator door het dorp of met mijn ‘rare’ loopje naar de winkel gaan: het interesseert me niks, ik doe het! De kracht die ik krijg van de mensen in het dorp maken mij nog sterker. De vooruitgang die ik boek, geeft me alleen maar meer moed en kracht om door te gaan.

Anouk heeft niet-aangeboren hersenletsel, waarbij het krijgen van de juiste diagnose al een rollercoaster op zich was. Door haar verhaal te delen wil ze graag bijdragen aan de Hersenstichting of misschien wel iemand zijn of haar leven…

Lees hier de vorige blog van Anouk