De rust keert terug

Een aantal maanden terug kreeg ik te horen dat ik volledig ben afgekeurd, na een traject van twee jaar.  Iets wat ik nooit had bedacht toen ik twee jaar geleden startten aan een revalidatie traject. Toen nog 32 uur werkzaam was in de kinderopvang en ervoor in de gehandicapte jeugdzorg.

Twee jaar geleden kwam ik bij de eerste bedrijfsarts die mij vertelde dat dit wel eens twee jaar kon gaan duren. Geschrokken keek ik mijn moeder aan die hierbij zat. Twee jaar!? En dan!? Ik kan toch niet twee jaar thuis zitten. Ik wil werken. Beiden zaten we met tranen in de auto terug naar huis.

Twee jaar

In die twee jaar heb ik een revalidatietraject doorlopen, waar ik veel heb geleerd en waar ik mezelf ook enorm ben tegen gekomen. In 2 jaar heb ik veel verschillende mensen gezien. Frustrerend om zo vaak je verhaal te vertellen. Waar ik het voorheen moeilijk vond, kan ik het nu zonder emoties vertellen. Het was tenslotte al de zoveelste waaraan ik mijn riedeltje moest vertellen.

De ene persoon begreep het beter dan de ander. De twee jaar waren niet zonder slag en stoot en de nodige tranen en boosheid zijn voorbij gekomen. Twee jaar bewijzen dat ik het allemaal wel weer kon, ik wilde gewoon het liefst werken, net als ieder ander.

Het uiteindelijke telefoontje…

Tot het uiteindelijke telefoontje kwam met het bericht dat ik volledig arbeidsongeschikt ben verklaard. Ik wist daarna niet hoe ik mij moest voelen. Aan de ene kant was ik ontzettend boos en verdrietig, maar aan de andere kant kwam er ook rust en financiële zekerheid.

Toen ik het eindrapport kreeg, was het wel confronterend, maar tegelijkertijd was alles wat hierin stond kloppend. Dat had tijd nodig om te worden verwerkt.

De dagen doorkomen

Ik zie nu in het dagelijkse leven steeds meer dat ik mijn handen vol heb om mijn dagen door te komen. Als hier werk bij was gekomen had het weer helemaal anders gelopen. Ik heb nu de ruimte gekregen om mijzelf te vinden en te kijken hoe ik mijn toekomst in ga vullen op een manier die passend is.

Je hoort altijd de vreselijkste verhalen van keuringen, wat ik daarom ook echt spannend vond. Ik had geen idee wat mij te wachten stond. Ik wilde gewoon werken. Gelukkig trof ik daar een persoon die mijn wil zag en zag dat ik met mijn doorzettingsvermogen zo’n eind ben gekomen. Maar tegelijkertijd ook verder keek dan alleen werk. En ook hoe het thuis gaat. Zij vertelde me dat ze mijn wil om te werken echt wel zag, maar dat het niet ten koste moet gaan van mezelf.

“Wat voor werk doe je?”

Op sommige momenten is het lastig. Bijvoorbeeld wanneer je nieuwe mensen ontmoet. De eerste vraag is toch meestal; ’Wat voor werk doe je?’ Ik ben 26 en volledig afgekeurd en je ziet en merkt niets. Leg dat maar eens uit aan totaal onbekenden.

Ik heb twee prachtige neefjes waar ik het liefst mijn tijd mee doorbreng. En tegelijkertijd als ik bij ze ben, besef ik hoe erg ik mijn werk mis en dat dit ook nooit meer terug komt.

Ik heb mogen proberen en mogen leren. Werk is zoveel meer dan alleen werk, maar tegelijkertijd moet je soms ook denken het is maar werk.

Valesca heeft op 11-jarige leeftijd door de ziekte A.D.E.M. hersenletsel overgehouden. Ze wil dat er meer bekendheid komt omtrent A.D.E.M. en onzichtbare gevolgen. En ze wil anderen helpen, zodat lotgenoten niet hetzelfde pad hoeven te bewandelen als zij.

A.D.E.M., Acute Demyeliniserende EncefaloMyelitis, is een auto-immuunziekte met ontstekingen in de hersenen en het ruggenmerg.

Lees hier de vorige blog van Valesca