Hoopvol

Mijn moeder was krachtig en sterk en maakte ondanks haar hersenschade grote stappen. Dit tegen de verwachtingen van de artsen die nauw betrokken waren bij haar revalidatieproces. Uiteindelijk heeft mijn moeder gerevalideerd in een verpleeghuis in plaats van een revalidatiecentrum.

Vanaf het begin weet je nooit wat iemand niet gaat kunnen, als dat niet gebeurt. Oftewel: uitkomsten van een verwachting kunnen tegenvallen, maar ook je verwachting overstijgen. Dat maakte het revalidatieproces voor mijn moeder, maar óók voor ons, heel zwaar en onzeker.

Doorzetten

De afdeling van het verpleeghuis waar mijn moeder lag had in eerste instantie weinig vertrouwen in vooruitgang. Daar spraken zij uit dat mijn moeder in de toekomst niet meer zou kunnen lopen en dat de kans groot was dat praten haar ook niet meer zou lukken. Maar mijn moeder bewees het tegendeel. Soms hebben we het er nog over. Als ik aan haar vraag hoe zij dit heeft beleefd heeft, zegt ze: ‘doorzetten’. En ‘jullie’.

Wij gaven haar de kracht. Haar positieve houding gaf haar vertrouwen op een hoopvolle toekomst, alhoewel dit vaak ook heel ver te zoeken was. Overdag kreeg mijn moeder veel bezoek en volgde ze therapie, maar ’s avonds in bed voor het slapengaan vatte ze de slaap niet direct. Ze begon dan vaak na te denken. Het is zo moeilijk voor te stellen hoe het is om van een volledig gezonde, hardwerkende jonge vrouw, te veranderen in een persoon die grotendeels afhankelijk is van zorg van een ander. Ook dit vond ik heel moeilijk om te zien.

Mijn moeder leerde opnieuw lopen in een soort loopbrug. Ze was zichtbaar angstig. Aan zowel haar linker- als rechterarm had zij een fysiotherapeut die haar hielp met het lopen. Ze spraken haar heel motiverend toe. Ik zag aan mijn moeder dat ze gedreven was. Dat ze bleef doorzetten.

Eiffel

Na ongeveer tien maanden revalideren in het verpleeghuis kon mijn moeder lopen met een ‘vierpootstok’, ook wel ‘eiffel’ genoemd. Dat is een ergonomische stok die mijn moeder goed kon ondersteunen als ze wilde lopen. Door haar halfzijdige verlamming kon ze namelijk nog maar één zijde van haar lichaam gebruiken. De eiffel gebruikte ze alleen bij kleine ‘transfers’, zoals van het toilet naar haar stoel. Buitenshuis zit ze altijd in een rolstoel.

De thuiskomst van mijn moeder was bijzonder. Na een jaar zonder mama in huis voelde het toen ze terugkwam best vreemd, maar ook weer compleet.

De moeder van Esther kreeg in 2013 op vakantie een hersenbloeding. Esther wil met haar blogs iets betekenen voor kinderen die een ouder hebben met NAH. Ze wil het onderwerp bespreekbaar maken, want ook voor deze kinderen is het heel moeilijk.

Lees hier de vorige blog van Esther